Rehabilitacija najvećeg srpskog izdajnika (11): Pravi gospodar Srbije
Vuku su 1390. tražili i dobili potvrdu povelje o trgovini, a da do 1395. nisu tražili obnovu starog ugovora o trgovini od Lazarevića. Kneginju Milicu oslovljavali su samo kao "poštenu gospođu", a njenog sina Stefana kao "poštenog gospodina", dok su se Vuku obraćali kao "slavnom i velmožnom gospodinu". Na sličan način postupali su i Mlečani.
Nalagali su 1392. svojim providurima koji su preuzimali Drač, da povedu pregovore "s gospodinom Vukom i ostalima". Dakle, jedino su njemu navodili ime. Dve godine kasnije, dodavali su uz Vukovo ime zvučne titule, smatrajući ga gospodarem Srbije. Dubrovčani i Mlečani su, dakle, nezavisno jedni od drugih, smatrali Vuka Brankovića za pravog gospodara Srbije.
Vizija Kraljevića Marka
Bitka na Rovinama je vođena 17. maja 1395, nedaleko od današnjeg Arada u Rumuniji, između vlaškog vojvode Mirče Starijeg i Bajazita. Vlaški vojvoda je imao podršku Ugarske. Osmanlije su verovatno poražene u bici, ali nisu imale značajne gubitke, dok je vlaški vojvoda posle bitke ipak morao da prizna sultanovu vrhovnu vlast i obavezao se da mu plaća danak. Bitka na Rovinama je značajna jer je pokazala da Turci nisu nepobedivi. Zbog toga je protiv njih poveden krstaški pohod, ali se okončao katastrofom kod Nikopolja 1396. U isto vreme, Turci su se proširili na Balkanu i uzeli države srpskog kralja Marka i vizantijskog cara Konstantina Dragaša. Konstantin Filozof u žitiju Stefana Lazarevića navodi da je, pred samu bitku kralj Marko rekao Dragašu: "Ja kažem i molim Gospoda da bude hrišćanima pomoćnik, a ja neka budem prvi među mrtvima u ovom ratu."
Vuk je postupao u skladu sa svojom snagom i položajem. Tražio je od Dubrovčana da mu isplaćuju "srpski" ili "svetodmitarski" dohodak, koji je ranije pripadao Nemanjićima. Bio je, međutim, odbijen, uz obrazloženje da ne gospodari celom Raškom i da ne može obezbediti slobodu trgovanja u čitavom Dušanovom carstvu, a upravo za to se plaćao taj namet. Ipak, držeći dosta do Vuka, Dubrovčani su mu nudili sklonište, ako "ne uzmože gospodin Vuk držati zemlju srpsku".
Rehabilitacija najvećeg srpskog izdajnika:
(2): Marko Kraljević oteo Brankovićku
(3): Vuka knez Lazar smatrao sinom
Lazarevići su u to vreme preživljavali teške dane, sve do Bitke na Rovinama, u kojoj se istakao mladi knez Stefan na strani sultana Bajazita Prvog. Vuk se, ipak, lakše nosio sa svima drugima nego s Turcima. To nije bio slučaj samo s njim, već sa svim tadašnjim hrišćanskim gospodarima. Pošto mu je oduzeo Skoplje, sultan je u taj grad smestio svog zapadnog krajišnika, čuvara granice. Skoplje je brzo postalo polazna tačka za dalje osmanlijske upade, sve do Bosne i Jadranskog mora.
Kako su Turci tokom 1392. preduzeli dalje pljačke i osvajanja, begunci su stizali u Primorje, a Dubrovčani su od jula do oktobra zabranjivali trgovcima da odlaze u Srbiju. Kada je u junu 1392. jedan Drobnjak, ipak, zaključio ugovor s trojicom Dubrovčana o prenosu robe u Oblast Vuka Brankovića, predviđala se opasnost od napada Turaka. U tom slučaju, ponosnik je bio dužan da robu skloni na sigurno mesto, ili da je ponese sa sobom ako odluči da beži. Pošto je Vuk bio izložen neposrednom turskom pritisku, u jesen 1392. potčinio se sultanu i obavezao se da plaća godišnji harač.
Rehabilitacija najvećeg srpskog izdajnika:
(6): Knez našao svog patrijarha
(7): Tiho rivalstvo Lazara i Vuka