Rehabilitacija najvećeg srpskog izdajnika (3): Vuka knez Lazar smatrao sinom
Dok je još trajala nasilna deoba oblasti Mrnjavčevića, počeli su sukobi među raškim velikašima. Trebalo je zaustaviti nestrpljivog i agresivnog Nikolu Altomanovića. Koristeći svakako i činjenicu da je 1369. izgubio vojsku na Kosovu, 1373. uništili su ga knez Lazar i bosanski ban Tvrtko.
Županov "rasap" praćen je groznim krajem. Po rečima letopisca, "rasapa sveti knez Lazar župana Nikolu u Užicu i oslepi jego". Pobednici su prigrabili najveći deo njegovih zemalja; korist su izvukli i Lazarevi srodnici Musići i Vuk Branković.
Rehabilitacija najvećeg srpskog izdajnika:
Do tada u senci moćnih velikaša, više poznat po poreklu nego po oblasti koju je držao, Vuk je najzad pošao putem bržeg uspona. Širio je svoju državu istovremeno s tastom, ali da ne bi smetali jedan drugom, svaki je išao svojim pravcem. Lazar prema severu ka Mačvi, Kučevu i Braničevu, a Vuk na jug, prema posedima Balšića i Vukašinovih sinova. Od prvih je oduzeo Prizren, a od kralja Marka Skoplje, vrativši mu tako dug za ranije račune.
Vukovo širenje tokom osme i devete decenije 14. veka veka završeno je stvaranjem velike Oblasti, koja je obuhvatila Kosovo i Metohiju, deo Polimlja i Pešterske visoravni, sa Skopljem na jugoistoku. Bio je to središnji deo srpske srednjovekovne države, pod Nemanjićima dugo kultivisan kraj, s najviše vladarskih zadužbina, dosta dobrih utvrđenja i razvijenih rudnika. Među mnogim bogatim gradovima, Vukova prestonica bila je Priština.
Uporedo s uspehom Vuka, rasla je i dalje moć kneza Lazara. Njih dvojica su radila zajednički i u dogovoru, ili, kako piše u jednom izvoru iz 1386/1387. godine, napisanom u manastiru Svetih Arhanđela u Prizrenu, "u jedinstvu i ljubavi pobeđivali su neprijatelje svoje".
Taj sastav je sačinjen "u dane blagovernago i hristoljubivago i Bogom prosvećenago gospodina kneza Lazara i vzljubljenago njemu sina gospodina Vuka". Dakle, knez Lazar je smatrao Vuka sinom. Vuk je 1387. isticao da su dubrovački poklisari, pre nego što su došli njemu, odlazili "gospodinu mi knezu".
Osim brojnog Vukovog novca, nađena je i jedna vrsta njihove zajedničke monete. Kasniji M. Orbin pominje i poslušnost zeta prema tastu. "Mara je, piše on, bila udata za raškog vlastelina Vuka, sina Branka Mladenova, vrlo valjanog ratnika, mudrog čoveka i veoma poslušnog prema svome tastu Lazaru". Bilo je, dakle, dosta primera njihovog zajedničkog rada i saradnje.
Samostalan gospodar
Ipak, Vuk nije bio potčinjen knezu Lazaru. Dobro obavešteni Dubrovčani obraćali su mu se posebno od 1380. godine, od kada se uvrstio među prvu srpsku gospodu. Od njega su dobijali povelje o trgovačkim povlasticama, a preporuke za isplatu tzv. stonskog dohotka uzimali su posebno od kneza Lazara, Vuka i Đurđa Drugog Stracimirovića. Inače, Vuk je organizovao svoju upravu kao i u drugim delovima srpskog carstva. Imao je svoj dvor i svoje dostojanstvenike. U izvorima se pominju njegovi: vlastela, vojvode, čelnici, dijaci, "milosnici". Knez Lazar nije imao pravo mešanja u njegovu Oblast. Vuk je vodio svoju spoljnu i unutrašnju politiku i bio je potpuno samostalan gospodar svoje države.
