Zatiranje Srba u Hrvatskoj (13): Zagreb očišćen od Srba
U do sada najsveobuhvatnijoj analizi podataka iz svih dosadašnjih popisa stanovništva u Hrvatskoj, profesor Svetozar Livada je u knjizi "Biološki slom i nestajanje Srba u Hrvatskoj - 1880-2011", tu tezu opravdava argumentima - činjenicama dobijenim iz tih statističkih podataka. Livada posebno upozorava na opasan trend da su Srbi, samo u poslednjem građanskom ratu, od 1991. do 1995, bukvalno istrebljeni iz većih gradova. To se, smatra on, najbolje može videti na primeru Zagreba.
Nabujali nacionalizam
Glavni grad Hrvatske uvek je imao dominantno hrvatsko stanovništvo koje je 1880. godine činilo čak 94 odsto.
- Zastupljenost srpskog etnikuma u ukupnom stanovništvu kontinuirano se blago povećavao od 2,09 odsto (1880) do 9,00 posto (1921), da bi u periodu Kraljevine Jugoslavije brojčano rastao, ali relativno po zastupljenosti u ukupnom stanovništvu blago opadao - navodi Livada u uvodnim napomenama i objašnjava da je u Zagrebu 1991. srpska zajednica brojala 6,28 procenata, a da je taj postotak najverovatnije bio i veći.
- Mnogi Srbi u to vreme izjašnjavali su se kao Jugosloveni i statistički bili svrstavani među 'ostale' - ističe ovaj stručnjak.
Međutim, o razmerama biološkog nestanka Srba u Zagrebu najbolje govore rezultati poslednja dva popisa, iz 2001. i 2011. godine.
"Ti popisi svedoče o posledicama građanskog rata, odnosno u konkretnom slučaju u gradu Zagrebu gde je delovanje vladajuće strukture HDZ-ove vlasti zahvatio nabujali integralni nacionalizam, direktno uperen protiv pripadnika srpske nacije, s ciljem njihovog etničkog čišćenja. Popis iz 2001. godine pokazuje, da je od 44.384 Srba 1991, u gradu Zagrebu, ostalo samo 18.155, što je manje za 26.229 građana, odnosno 59,09 procenata".
Prema podacima popisa održanog 10 godina kasnije, 2011, pokazao je da se broj građana srpske narodnosti dodatno smanjio i to za 629 ljudi, odnosno za 3,46 odsto.
Gradski prognanici
Zaključak je da se u odnosu na situaciju utvrđenu popisom iz 1991, broj građana srpske narodnosti u gradu Zagrebu 2011. godine smanjio ukupno za 26.858 osoba ili 60,51 odsto.
"To su, u stvari, iseljeni Srbi, većinom srpski gradski prognanici, kojima su oteti zavičaj i imovina, i otežan, najčešće i onemogućen, povratak. Međutim, kada govorimo o tačnom broju iseljenih odnosno prognanih srpskih građana grada Zagreba, onda treba imati u vidu i pojavu tzv. mimikrije u različitim oblicima", zapaža Livada i zaključuje:
"Hrvatska metropola, aktima mržnje i etničkim čišćenjem je devalvirala svoje urbano obelžje i dojučerašnji građanski kredo, otimala je sva dobra drugog i drugačijeg, nekažnjeno, dajući na taj način svoj obol ostvarivanju državotvorne doktrine čiste nacionalne države."
Metode zastrašivanja
Svetozar Livada ističe da su Srbi proterivani iz Zagreba na razne, perfidne načine.
- Metode kojima su se služili tzv. integralni nacionalisti za isterivanje Srba iz Zagreba su bile veoma različite i često perfidne. Najrasprostranjenija je bila otpuštanje s posla, posredno ili neposredno. To je uzelo masovne razmere u nekim delatnostima, kao što su: televizija, štampa, administracija, policija, školstvo i drugo. Zatim razni oblici zastrašivanja na različite načine, od počinjenih ubistava, do pretnji putem telefona, etiketiranje, često preko javnih glasila, lažnih optužbi, poput onih da je reč o srpskim snajperistima. Jedna od metoda je bila i govor mržnje prema Srbima koja je bila vidljiva u medijima, na javnim mestima, u hrvatskom Saboru... Slede otimanje stanarskih prava, sve do nasilnog useljavanja u stanove srpskih građana, preko ispisivanje grafita na otvorenim i zatvorenim prostorima s porukama mržnje i ponižavanja, koji nisu brisani, nego često trajno ostajali kao svojevrsni memento za sve generacije Srba. U celoj ovoj zločinačkoj raboti značajnu, katkad i presudnu, ulogu odigrali su mediji, posebno televizija i štampao, koji to ne da nisu osuđivali, nego, rekli bismo, često i podstrekivali. Nakon oduzimanja tla pod nogama, odnosno osnovnih pretpostavki življenja, kao što su zaposlenje, stan i vera u mogući saživot sa susedima, šta je ovako ugroženim Srbima drugo preostalo nego da 'beže glavom bez obzira', bilo kuda, samo da spaSavaju glavu i negde potraže neko sklonište i mir - zaključuje Svetozar Livada.
Progon manjina
Sličnu sudbinu kao Srbi iz Zagreba, ali u nešto blažoj formi, imali su i ostali nehrvatski etniteti koji se u statističkim podacima vode u koloni "ostali".
Njihov broj se u periodu od 1991. do 2011, bukvalno prepolovio i iznosi čak 46,12 procenata.
Manjine su se u Zagrebu uvek kretale u rasponu od 3,44 procenta na popisu iz 1880. godine, do 18,97 odsto zabeleženih na popisu održanom deset godina kasnije.
"Ovaj poslednji relativno visoki postotak ostalih etnikuma u gradu Zagrebu rezultat je određene politike austrijske carevine, koja je bila multietnička država u kojoj su se svuda mogli slobodno kretati njeni upravljači, visoki činovnici i administrativni zvaničnici, zanatlije, trgovci i dr. mađarskog, češkog, slovenskog, židovskog i inog porekla. Osim toga, u to vreme postojao je trend, odnosno vodila se politika mađarizacije, pa je Austrougarska kao multietnička država organizovanlo naseljavala urbane centre svojih pokrajina", pojašnjava Livada.
Procvat pod Titom
Livada ističe da je Zagreb doživeo procvat tokom trajanja zajedničke države SFRJ:
"Postao je najveći privredni, posebno industrijski centar u zemlji Hrvatskoj sa 11 procenata industrijskog potencijala cele države, što se prirodno odrazilo i na razvoj stanovništva. Broj stanovnika dosegao je do tada najviši nivo od preko 700.000. Prosečan priraštaj stanovnika po jednom desetogodišnjem popisnom razdoblju najveći je do tada (85.337 stanovnika), što je četiri puta više nego u vreme Austro-ugarske i za više od jedne desetine nego za vreme Kraljevine Jugoslavije.
