I to je (bio) Balkan: Lepa oficirska kći
Rođeni Šapčanin, iz ugledne trgovačke porodice, stigao je Laza Lazarević 1867. godine u Beograd da bi na Velikoj školi učio za pravnika. Studentski život mu je od početka bio buran. Pridružio se socijalističkom pokretu koji je širio ideje Svetozara Markovića.
Učio je ruski jezik da bi mogao da čita spise ruskih revolucionara, držao popularna predavanja iz prirodnih nauka, prevodio napredne članke prirodnjaka Čarlsa Darvina i fizičara Majkla Faradeja.
Počeo je da prevodi i poznato delo levičara Nikolaja Černiševskog "Šta da se radi", zarad, kako je govorio, "društvenoga blagostanja". Laza je bio i sekretar studentskog društva "Pobratimstvo", koje su vodili studenti socijalisti. Ruke su mu bile pune posla, a srce mladalačkih ideala. (Kasnije ih je napustio pod uticajem majke, izuzetno jake žene.)
Reklo bi se, ovaj velikoškolac nije imao vremena za devojke. Tu gde se nastanio, kod svog zeta Milorada Popovića Šapčanina, oženjenog njegovom sestrom Milkom, u današnjoj beogradskoj Ulici kralja Petra, prva komšinica mu je bila mlada Jelica Milinović. Jednog dana, u bašti, odmah ispod svog prozora ugledao ju je i zaljubio se. Kći oficira poreklom iz Ćuprije, osvojila je mladića na juriš. Visprena uma i izuzetno ljupka, i Jelica je bila zaljubljena u njega.
Ali, kada je njen dragan dobio državnu stipendiju za studije medicine, koje je odavno priželjkivao, i zbog toga otišao u Berlin, ona je morala da se uda za drugoga, i to za čoveka neobrazovanog i uskoumnog, nekog Timu iz Zagreba.
