- Nećete etničke granice? Nećete razgraničenje sa Albancima? Pa nema problema, kažite ljudima da se spremimo onda za Vranje, za jedno 40-50 godina, brzopotezno je odbrusio Vučić komentarišući otvoreno pismo, u kome je, pored ostalog vladika i upitao - da li to znači da ćemo doći u situaciju da većina kosovsko-metohijskih Srba koji žive južno od reke Ibra treba da se iseli iz svojih domova i napusti svoje najvažnije svetinje - Pećku patrijaršiju, Dečane, Gračanicu, Prizren?

Iza predsednika, usledila je pomalo neočekivana kritika onih političara, kojima je bliskost sa umerenim vladikom Teodosijem bila politički novčić kod predstavnika međunarodne zajednice.

Vladika Teodosije došao je na tu funkciju je imenovan nakon smene čoveka čije je cipele bilo teško popuniti, episkopa raško-prizrenskog Artemija. Jer, Artemije i pored svih afera koje su mu se pripisivale, u srpskom narodu na KiM ostao je upamćen kao neko ko se našao sa Srbima na KiM u najgorim nevoljama rata i pogroma.

Umeren u rečima, vladika Teodosije nasledio je i važan zadatak da sačuva crkvu i Srbe, u vreme iznuđenih i intenzivnih razgovora Beograda i Prištine, a čije rezultate Srbi na KiM vide uglavnom kao lične gubitke. Ujedno vodio je bitku da sačuva crkvenu imovinu, vrati otetu zemlju Visokih Dečana, zbog koji su mu protesti bili pred vratima, pa su monasi bili primorani da prvi posle 1999, zatvore kapije manastira.

Borio se za hram Hrista Spasa u Prištini, da povrati uzurpiranu imovinu kraj Crkve Svetog Nikole, koju je, ironije li, uzurpirala kosovska Agencija za borbu protiv korupcije. I gotovo sve u vezi sa Srpskom crkvom na KiM, baš kao i sprečavanje Kosova da uđe u Unesko, bila je duga i iscrpna diplomatska borba za pravo na nasleđe, koja je i danas daleko od kraja.

Vladika Teodosije, na krštenju Živko Šibalić, rođen je 29. juna 1963. u Čačku, od oca Milana i majke Biljane. Osnovnu i srednju školu završio je u Gorjanima i Užicu, diplomirao je na Teološkom fakultetu u Beogradu. Postao je iskušenik 6. januara 1987. u manastiru Crna Reka, kod Novog Pazara, gde je počeo monaški život pod duhovnim rukovodstvom igumana Artemija.

Zamonašen je u malu shimu na manastirsku slavu Svetih arhangela, 21. novembra 1989, dobivši monaško ime po Svetom Teodosiju Velikom, začetniku opštežića. U čin jerođakona rukopoložio ga je tadašnji episkop raško-prizrenski Pavle na Svetlu sredu 1990. u Sabornom hramu Svetog Georgija u Prizrenu.

Od maja 1991. do marta 1992. otac Teodosije je na poslušanju u Eparhijskom dvoru u Prizrenu kao đakon i vozač tadašnjeg episkopa Artemija, a u martu sa nekoliko crnorečkih monaha prelazi u manastir Visoki Dečani, gde ga episkop raško-prizrenski postavlja za nastojatelja manastira i odlikuje činom igumana.

Na redovnom zasedanju Svetog arhijerejskog sabora SPC 2004, izabran je za episkopa lipljanskog, vikara Eparhije raško-prizrenske sa sedištem u manastiru Visoki Dečani koji je pod njegovim nadzorom izrastao u najveći muški manastir SPC.

Za episkopa raško-prizrenskog ustoličen je 26. decembra 2010. u Prizrenu. Manastir Dečani izrastao je i u veliko utočište. Tokom rata i nakon njega, Teodosije je sa svojom bratijom aktivan u organizovanju humanitarne pomoći za stradalno stanovništvo, bez obzira na versku i etničku pripadnost.

Ono što je podjednako važno, bili su tu da svakoga saslušaju i pruže reči utehe. Valjda je, bar time, zaslužio pravo na svoje mišljenje.