Vladika Andrej je odlukom Svetog Arhijerejskog sabora izabran za administratora Eparhije frankfurtske i sve Nemačke i na tu dužnost je stupio početkom septembra, po odlasku vladike Sergija. To mu je dodatna dužnost, jer je već tri godine episkop austrijsko- švajcarski sa sedištem u Beču.

Episkop Andrej (Andreja Ćilerdžić) rođen je 21. avgusta 1961, u Osnabriku, kao drugi sin protojereja - stavrofora Dobrivoja Ćilerdžića i majke Marijane. Odrastao je uz brata Petra i sestru Veru.

Majka Marijana (92) je Nemica, ali dobro je savladala srpski jezik i Andreju je učila Očenaš na srpskom kada su mu bile dve godine. Zato Vladika demantuje sve koji misle da on želi da u bogosluženje uvede nemački jezik. Vladika govori i nemački, francuski, grčki, italijanski i engleski, a služi se ruskim, latinskim, jevrejskim i arapskim jezikom.

Otac vladike, ugledni prota Ćilerdžić, bio je pun ljubavi prema Srbiji u koju 50 godina nije mogao da kroči. U otadžbinu je napokon stigao 1991, pri prenosu iz Amerike i polaganju tela Vladike Nikolaja u manastir Lelić. "Sačekao sam oca u Beogradu na aerodromu i on je drhtao, sav se tresao", seća se vladika.

Prota Ćilerdžić s uglednim ličnostima emigracije otpočeo je izgradnju osnabričkog hrama Svetog Georgija, a u Diseldorfu, gde je službovao do kraja života, zaslužan je za izgradnju hrama Svetog Save.

Osnovnu školu i gimnaziju vladika Andrej je završio u Diseldorfu, ali je veza s Osnabrikom ostala neraskidiva: "Mi smo uvek išli za Đurđevdan u Osnabrik. Rado sam nastupao s folklornom grupom Oro iz Diseldorfa, ali sam često nekoga zamenjivao u Osnabriku."

Posle mature je boravio godinu dana na Svetoj Gori, a potom upisao Bogoslovski fakultet u Beogradu. Na Božić 1987. u Visokim Dečanima zamonašio ga je njegov duhovni otac, episkop bački Irinej, a tri meseca kasnije tadašnji Episkop zapadnoevropski Lavrentije rukopoložio ga je u čin jerođakona. Za vikarnog episkopa Patrijarha srpskog izabran je na redovnom zasedanju Svetog Arhijerejskog Sabora SPC u maju 2011.

Obrazovanje je vladika Andrej nadograđivao na postdiplomskim studijama u Solunu, zatim na studijama francuskog jezika, a 2010. na Institutu za pravoslavnu teologiju Univerziteta u Minhenu izabran je za asistenta na Katedri za pravoslavnu dogmatiku.

U Srbiji je proveo tri decenije. U Beogradu, zatim u prizrenskoj Bogosloviji gde je bio predavač, pa i učenik tada vladike, a kasnije patrijarha Pavla. U manastiru Kovilj proveo je devet godina, pa službovao kao sekrat Kancelarije za međucrkvene odnose Sinoda SPC. I tada je bio u službi patrijarha Pavla.

Učestvovao je na mnogim međucrkvenim konferencijama, bogoslovskim dijalozima i tribinama širom Evrope, Afrike i Azije. Bio je izaslanik SPC u Svetom savetu crkava i Konferenciji evropskih crkava u Ženevi. Član je nekoliko inicijativa i udruženja kao što je Društvo nemačko-srpskog prijateljstva u Minhenu, Grčkog muzičkog udruženja u Minhenu.

Jedan je od najboljih poznavalaca crkvenog pojanja, a onaj ko je imao priliku da se s vladikom liturgijski moli i nakon toga sedne za trpezu ljubavi zaista je doživeo blagodet jednostavnosti, neposrednosti i topline. Vladiku saleću vernici, a najviše deca s kojom uvek zapodeva razgovore. Nekada zasvira na gitari, ali to je privilegija najsrećnijih.

U doba nesrećnog građanskog rata u bivšoj Jugoslaviji bio je duhovnik siročadi, ratnih invalida i izbeglica koje je s crkvenim institucijama u Grčkoj, Nemačkoj, Austriji, Italiji i Francuskoj prihvatao i zbrinjavao.

Episkop Andrej često je neprestano na putu, a on mnoge iznenadi što im u goste stigne vozom.

Milica Stanković