Za i protiv predloženog Zakona o presađivanju organa (3): Uslovno u Evrotransplantu
Početkom prošle godine Srbija je primljena u Evrotransplant, organizacije koja pruža usluge centrima za transplantaciju, laboratorijama i donorskim bolnicama. To je bio dobar signal koji je probudio nadu domaćim pacijentima sa poduže liste čekanja da će ubuduće brže doći do organa.
Kada si članica Evrotransplanta potencijalni donor traži se među 135 miliona ljudi, čime su povećane šanse da se na vreme uradi transplantacija, jer za sve države članice postoji jedna lista čekanja.
Članstvo je, doduše, pridruženo i privremeno, na godinu dana, koliko nam je dat rok da ispunimo evropske standarde, odnosno, da imamo deset donora na milion stanovnika.
Za i protiv predloženog Zakona o presađivanju organa:
Sa povećanjem broja donora Srbija će biti u u mogućnosti da višak organa za koje nema adekvatnog primaoce u državi ponudi u razmenu, da bi se sutra srpski pacijenti našli na međunarodnoj listi za prijem organa.
Zbog toga što Srbija ne učestvuje u razmeni dolazi i do situacija kada propadnu organi iako bi mogli da produže nečiji život. Takav je slučaj bio kada je jedan ovdašnji lekar ponudio organe svog deteta, stradalog u igri, svestan da bi mogli da spasu život nekom drugom mališanu. Ispostavilo se da u Srbiji nije bilo adekvatnog primaoca, a nisu se mogli ponuditi za međunarodnu razmenu.
Bez diskriminacije
Lekari sa indignacijom odbacuju sumnjičenja da bi politička ili finansijska moć pacijenta mogla da utiče na to da ima prvenstvo na listi čekanja za organe u odnosu na onog koji je sa socijalnog dna. Da će dete nekog političara imati prednost u odnosu na dete radnika kojem je potreban organ? I zakon o presađivanju ljudskih organa zabranjuje svaku diskriminaciju, a i sama priroda medicinskog zahvata koja zahteva veliku podudarnost davaoca i primaoca, eliminiše u velikoj meri ovakvu vrstu protekcije.
