Od siročeta i monaha do bokserskog stručnjaka (7): Sodomski zločin u Širokoj Ulici
Drago - Danjo Vujović, partizanski aktivista u Broćancu, tokom Drugog svetskog rata i neposredno po oslobođenju, uporno je, kako u svojoj knjizi "Bezdani" tvrdi Milorad - Mišo Vujović - za smrt mlađeg brata Blagoja, koji je poginuo u oktobru 1942. godine, isključivo okrivljivao i krvničio odmetnutog Janka Vukotića, iako za to, kako na drugoj strani tvrdi Jankov sestrić Pavle Bučaj, nije bilo nikakvog osnova.
"Sredinom '45. godine - piše Milorad - Mišo Vujović - Danjo s milicijom (tada je bio komandir stanice milicije na Trubjeli, napomena B. S.) postavlja zasedu Janku ispod kuće oružara Muja Bigovića, kod koga Janko dogovara opravku oružja, pri vrhu padine zvane Mašovina na Širokoj Ulici. U zakazano vreme pojavljuje se Janko, a jedan od milicionera, da bi sebi napravio bolji položaj za gađanje, nehotice, odgurnu neki oblutak koji poče da se burda niz Mušovinu.
"Platićeš mi za ovo, Danjo!"- viče Janko i umače praćen kišom metaka (Pavle Bučaj u potpunosti negira priču o ovoj zasedi i tvrdi da se sve odigralo na drugom mestu i pod sasvim drugim okolnostima, tim pre što Vukotići nisu bili u dobrim odnosima sa Bigovićima).
Mozgovi prosuti po kamenjaru
Nedugo, u noći 21/22. novembar '45, kući Danjovoj, u društvu Dušana - Jaga Nikolina Popovića i Blaža Radojeva Kraljevića, Janko (Vukotić) se prikrada kući Danjovoj i kroz prozor saspe rafal metaka u Danjove grudi. U prostoriji gde je Danjo ubijen nalazila su se dva od zauški bolesna Danjova sina od dve i šest godina, dvoje rođačke dece od jedanaest i dvanaest godina, tašta i supruga. (Negirajući u potpunosti da je njegov ujak učestvovao u ovom zločinu, Pavle Bučaj "odgovorno tvrdi", pozivajući se na "barem deset Broćančana" da je Danja Vujovića ubio Ilija Gardašević/napomena B.S).
Iste noći - piše dalje Vujović - OZN-a, KNOJ i mesni aktivisti čine neviđen zločin. Kao odmazdu za Danjovu smrt, u jednoj rupi na Širokoj Ulici kolčevima i toljagama ubijaju bez ijednog ispaljenog metka Blaža Mitrova Kraljevića, Nikolu Pekova Popovića i Đorđija Novakovog Damjanovića. Čuperci kose su im vijorili po sitnogorici, a mozgovi prosuti po kamenjaru..."
- Sve se odigralo na Aranđelov dan 1945. godine - kaže Pavle Bučaj. - Zlikovci su najprije pokupili Damjanovića i Kraljevića i poveli ih u jednu rupu pored samog puta, u blizini Kovče Dola, odnosno imanja moje ujčevine, a onda došli i kod Nikole Popovića, kao da mu čestitaju slavu.
On ih dočeka i časti kako dolikuje polaznicima na slavi i kako je priličilo njegovoj kući, ne sluteći nikakvo zlo.
- Nesu se, otprilike dugo zadržali a kad su u neko doba krenuli iz kuće zamolili su Nikolu da ih malo isprati, kao ne znaju dobro rasputice i ne umiju se snaći po karamluku. On, i dalje ne sumnjajući ništa rđavo, krene bez pogovora. Kad su malo odmakli, svezali ga i doveli do one rupe gde su prethodno doveli Kraljevića i Damjanovića, pa koljem po glavi, nisu metka na njih trošili...
Čizme će biti još krvavije
- U toj rupi su ostali zatrpani do unazad nekolike godine, a neko je kasnije tu postavio tri kamena, tek da se zna gde su im kosti...
Ne otkrivajući puna imena i prezimena, Mišo Vujović tvrdi da su dvoje skojevaca, brat i sestra, koji su učestvovali u sodomskom pogubljenju Kraljevića, Popovića i Damjanovića, iste noći, odmah posle ovog satanskog zločina, došli na neko svadbeno veselje u Širokoj Ulici. Tu je bila i njihova majka koja je zapazila i upitala sina zašto su mu krvave čizme i košulja. Umesto njega je, tobož, odgovorila "sestra Miluša":
"Biće još krvavije..."
Vujović dodaje da su neki svadbari omah potom demonstrativno napustili veselje. Na kraju sledi i jedan njegov dosta nemušti, bezimeni zaključak iz kojeg je teško sigurno razabrati i našto i na koga se odnosi, ali je jasno da on zna mnogo više, da precizno zna ko je počinio taj zločin:
"Ubojice, iz amina, tri se iskopaše, a četvrti bez jedinca sina osta..." On pritom citira i nekoliko stihova Peka P. Gardaševića posvećenih žrtvama ovog svirepog zločina:
"Na muke su duše ispadale,
Kad udbaši toljagama sude,
Izlomili i pretukli ljude,
Nedaleko od crkve i sela..."
Ubistvo Ilije Damjanovića
Na gotovo identičan način kao i Nikola Popović i ostali, na samom početku rata je u Broćancu likvidiran i major Ilija Jovičin Damjanović, komandir crnogorske vojske i poznati federalista. U zlovaktu "lijevih skretanja" on se nije mogao nanositi glave, a Milorad - Mišo Vujović tvrdi da je Radoje Dakić - Brko (Vujović mu doduše spominje samo prezime), jedan od vođa ustanka u Crnoj Gori, odredio Ljubomira Radovanovog Kosovića i Blaža Vukova Damjanovića da likvidiraju starog majora. Oni su, međutim, rizikujući glavu, to odbili, ali su se našli dobrovoljci - Pavle Gavrilov Mićunović, Svetozar - Sveto Radojev Radojević i "neki seljak Perović", koji su jedne noći otišli kod Damjanovića, večerali i počastili se, a onda ga ubili pred kućom kad je izašao da ih isprati...
Vujović citira i zapis emigranta Stevana J. Vučetića o ubistvu majora Damjanovića, koji tvrdi da se to dogodilo na Badnje veče, 6. januara 1942. godine. Njegov opis zločina je u suštini identičan, s tom razlikom što on, pored Svetozara Radojevića, kao egzekutore spominje Ćetka Vojičića i Špira S. Mićunovića.
Nesreća ne dolazi sama
Nemoćan da nadvlada bol i tugu za tako zverski ubijenim Đorđijem Damjanovićem, nosiocem Albanske spomenice i ocem četvoro maloletne dece, njegov brat Mirko je - kako piše Mišo Vujović - sutradan izvršio samoubistvo pored porodične grobnice!
A Peko Gardašević je i taj slučaj pretočio u deseterac:
"Ispred crkve da bi odmorio,
Pušku pali, grudi prolomio,
Da ne gleda bratove ubice..."
