San o Bogorodici
Manastir Veta kod Bele palanke, na padinama Suve planine, podignut je u doba vizantijske vladavine, ali prvi pisani podaci o njemu potiču tek iz 17. veka, kada je obnovljen.
Predanje veli da su ga gradili velikaši Mrnjavčevići, kralj Vukašin i Kraljević Marko. Posvećen je Bogorodici. Nekada je uz Vetu prolazio čuveni rimski Via militaris, put koji je povezivao Evropu i Malu Aziju. Crkva je prvi put srušena u naletu Turaka u 14. veku, tri veka kasnije obnovljena, da bi ponovo stradala u austrijsko-turskom ratu 1737. godine.
Tokom Prvog srpskog ustanka ovde je boravio Hajduk Veljko, koji je pokušao da podigne manastir u Suvoj planini, gde bi se molili hajduci. Manastir je ponovo obnovljen 1869. na podsticaj Mladena Stojića, kome se, kaže predanje, javila u snu Bogorodica i kazala mu da se u mestu gde je manastir, nalazi stara crkva. Meštani su kopali danima sve dok nisu našli ruševine hrama. Na njegovim temeljima podigli su sadašnju vetansku crkvu.
U njoj je pred kraj 19. veka služio sveštenik Bogdan Popović, koji je podigao ne samo konak, nego i školu. Vetu je opustošila bugarska vojska u Prvom svetskom ratu, potom i u Drugom, kada je jeromonaha Danila Sinka i bratstvo oterala u niški logor jer su u konaku pronašli oružje ravnogoraca. Posle rata nova uprava manastira počela je obnovu, s tim da je Veta i do danas ostala skromna i bez živopisa.
Putir za ruske duše
Vetanska crkva ne pripada nijednoj srpskoj građevinskoj školi. Najvredniji predmet u njoj je putir koji su poklonili ruski vojnici za pokoj duša svojih drugova izginulih u oslobodilačkom ratu 1854. godine. Vodom se i dan-danas snabdeva sa kladenca, a osvetljava svećama i kandilom.
