Ustavom prokleli Karađorđeviće
Oko pola godine posle završetka rada Nikoljskog odbora, na kome se dogovorilo o promeni Ustava Srbije, u junu 1869. sazvana je Velika skupština, ali ne u Beogradu već u Kragujevcu.
Na taj način je skupština odsečena od uticaja raznih političkih struja koje su se sabrale u prestonici, ali i od vazda radoznalih očiju i ušiju stranih konzula, a naročito agenata tajnih službi koji bi mogli da stupe u vezu sa poslanicima i utiču na njihove odluke. Ni Beograd nije dobijao vesti o radu Skupštine.
Poštanska služba volšebno je bila u prekidu, pa su novinarski komentari bili malobrojni i bez boje.
O tome je najbolje svedočio prečanski list Pančevac: "Naše novine pišu i govore o Španiji, Braziliji, o Japanu i Hindustanu, samo ništa iz i u Kragujevac."
Vlada je konačno dobila predlog ustava koji je sastavio namesnik Jovan Ristić sa ministrom unutrašnjih dela Radivojem Milojkovićem, a sadržaj su znali samo namesnici i ministri. S obzirom da je "u varoši i među činovnicima prepričavanje i prenošenje vesti od uva do uva bilo normalna pojava", kako je zapisao penzionisani političar Ilija Garašanin, ni do danas nije jasno kako je tekst sačuvan u potpunoj tajnosti.
Najvažnije tačke tog u istoriji poznatog Namesničkog ustava, a u narodu Trojičkog, prema crkvenom prazniku Duhovi, bile su sledeće: da se utvrđuju apsolutna prava dinastiji Obrenović na presto Srbije, na kome je tada bio knez Milan, te da nikada ne može biti izabran za knjaza srpskog niko od familije Karađorđevića "na koje je bačeno prokletstvo narodno".
Skupštini se daje pravo da rešava o zakonima, ali je i dalje kneževa reč, a ne skupštinska bila poslednja. Novi ustav je predvideo i davno željenu slobodu štampe, ali je ona data samo u načelu. Sudije su imale da sude samo po zakonu, a ne po uputstvima vlade ili ministara, ali je vlada mogla da ih postavlja i smenjuje, posebno ako bi joj se zamerili. Opštinska samouprava je uvedena, ali je ostala i primena zakona kneza Mihaila koji je mogao da poništi sve akte koje bi opština donela.
