Čorba za boeme i političare

Najčuveniju zemunsku kafanu Šaran otvorio je još davne 1896. Arkadije Bokalić, ugledni Zemunac koji je u svojoj kući prizemljuši ispod Gardoša, na mestu gde je bilo pristanište, odlučio da postane kafedžija. Kafana se isprva zvala Zlatni šaran.

Uz peć bubnjaru prvi gosti bili su alasi i seljaci koji su čekali skelu da ih preveze u bašte na Červenki, na banatskoj obali Dunava. Dugo je Šaran bio na glasu kao kafana u koju dolaze pijanci i kavgadžije, ali i mesto u kome je riba odmah iz Dunava "uskakala" u tiganj. Posle smrti Arkadija Bokalića, gostionicu koja je u međuvremenu promenila ime u Šaran, nastavili su da vode njegova udovica Dobrila i sin Lazar. Lazar Bokalić je učio i velike škole i kasnije postao ugledan bankarski činovnik i istaknuti zemunski sportski radnik, pa je imao sve manje vremena za kafanu koju je na kraju i prodao.

Već do Prvog svetskog rata, a za razliku od obližnje Plavetne štuke, postao je to vrlo čist, pristojan i jeftin lokal, na glasu po alaskoj čorbi i ribljem paprikašu. U međuratno doba, Šaran je već postao čuven kao restoran u kome se spremaju najbolji riblji gurmanluci. Pričalo se da je tada na jelovniku bilo 70 raznih jela od rečne ribe, a od pića služeni su rakija i vino. Iako su alasi i dalje bili među najbrojnijim mušterijama, dolazilo je sve više "finog sveta", među njima i dosta beogradskih glumaca, bogatih trgovaca, političara, pa i ambasadora.

Dešavalo se da slobodnog mesta nema ni za lek. Šaran su dugo održavali visoki gosti kao što su bili matematičar Mika Alas, princ Đorđe Karađorđević, političar Jovan Subotić, ali pre svih boemi kojima je kafana bila druga kuća. Od pre Drugog svetskog rata upamćen je jedan uvaženi gospodin koji je usred ribljeg ručka dovikivao kelneru: "Konobar, donesi vino, riba hoće da pliva!" Ova dosetka se u ponavljanju već izlizala i veoma nervirala drugog uvaženog gospodina, koji je ručajući govedinu počeo da uzvraća: "Konobar, donesi vino, vo hoće da pije!".