Uništili smo životinju kojoj se divimo - kralja lava
Zbog svoje lepote i snage, lavovi su kroz istoriju služili ljudima kao inspiracija i izazivali strahopoštovanje. Iako im se oduvek divio, upravo čovek je odgovoran za istrebljenje jedne njihove podvrste.
Dokumentarni filmovi posvećeni ovim raskošnim životinjama opisuju svaki detalj njihovog života. Lav se pojavljuje kao motiv na kraljevskom znamenju, poslužio je kao simbol određenih marki automobila, a velika medijska kompanija filmskog studija MGM još od 1924. koristi logo lava koja riče. Kralj životinja je oličenje moći, dostojanstvenosti, fizičke snage i lepote.
Berberski lav, podvrsta savanskog lava, bio je naročito cenjen zbog veličine i raskošne grive mužjaka, koja je zahvatala predeo od glave do stomaka. Ljudi su ih nabavljali da bi demonstrirali svoju moć. Rimski carevi su ih držali kao kućne ljubimce, a gladijatori bi se često našli oči u oči sa njima u areni. Gledaoci su uživali u prizoru suočavanja ljudske hrabrosti i oličenja elegancije i snage.
Berberski lavovi su u srednjovekovnoj Engleskoj držani u londonskom Taueru. Kavezi su bili blizu ulaza - Lavlje kapije, i niko nije mogao da kroči iza zidina kraljevske palate, a da se ne susretne s očima boje ćilibara. U šancu oko Tauera 1937. nađene su lobanje dva mužjaka berberskog lava, a karbonskim datiranjem utvrđeno je da su životinje živele između 1280. i 1385. godine.
Analizom ostataka naučnici su dosta toga saznali o fizičkom stanju lavova u Londonu pre 700 godina. Ispostavilo se da nisu bili adekvatno hranjeni, što je uzrokovalo deformacije i prerano umiranje. Oni koji su dolazili da ih vide svega toga nisu bili svesni. Za njih su ove životinje bile oličenje dostojanstvenosti.
U srednjem veku lav je dobio hrišćansko značenje. Verovalo se da mladunci tri dana leže u jazbini bez oblika i identiteta sve dok ne čuju riku svoga oca, koji će im udahnuti život i energiju. Jasna je analogija sa Isusom Hristom, koji leži u grobnici, čekajući da ga otac pozove u novi život.
Zbog želje ljudi da poseduju ove životinje, njihov broj u prirodnim staništima u Severnoj Africi tokom vekova je dramatično opao. Pojava vatrenog oružja i širenje sportskog lova u 19. veku uticali su na dodatno smanjenje populacije, a poslednji berberski lavovi u divljini ubijeni su sredinom 20. veka.
Najnovija istraživanja navode na zaključak da u zatočeništvu više nema čistih berberskih lavova, a razmatra se mogućnost njihovog oživljavanja korišćenjem DNK srodnih vrsta iz Indije, ili selektivnim uzgajanjem lavova koji žive u zatočeništvu i imaju njihove gene. Ali, čak i kada bi njihovo oživljavanje bilo tehnički izvodljivo, zbog prirodnog okruženja koje se zauvek promenilo, oni više nikada ne bi mogli da opstanu u Severnoj Africi.
- Desetkovali smo ih i naterali u istrebljenje. Činjenica da imamo njihove ostatke u muzejskim zbirkama, međutim, znači da se naučnicima pruža prilika da dođu do podataka koje će staviti u savremeni kontekst, da obrate pažnju na njima srodne vrste, kojima možda takođe preti istrebljenje, i na taj način zaustave ili uspore proces - objašnjava Ričard Sejbin, kustos u Prirodnjačkom muzeju u Londonu.
