Remilitarizacija nemačke diplomatije (3): NATO je dobar, ostali su loši
Strategijom opravdanog rata na Kosovu i uspelom transformacijom NATO-a od odbrambene u intervencionističku alijansu, postavljen je pravac za 21. vek. Za NATO je nemačka javnost bila presudna, pošto je zemlja sinonim za "prave" istorijske pouke.
Uz to je uvek bilo sugerisano da su se saveznici u Drugom svetskom ratu borili protiv holokausta, a ne radi sopstvenih interesa. Pri tom je zaboravljeno da oni nijednom nisu bombardovali pruge koje su vodile do Aušvica, iako su to neprekidno zahtevale mnogobrojne jevrejske organizacije, a od 1944. godine su imali dovoljno saznanja o logorima smrti i konkretne mogućnosti da deluju.
"Od jula 1944. godine saveznici su znali i lokaciju i svrhu Aušvica, uključujući način na koji su Jevreji, deportovani u logor iz cele Evrope i ubijani u gasnim komorama", piše Martin Gilbert.
Otvorena vrata
Akcije NATO-a izvan njegovih granica, kao i Bundesvera izvan Nemačke, od 1999. godine više niko nije ozbiljno dovodio u pitanje.
Englezi čuvali pilote
Dok su u Engleskoj Čerčilovi planovi da se bombardovanjem unište prilazni putevi logoru odbačeni uz obrazloženje da bi time bili ugroženi životi britanskih pilota, iste te godine su saveznički dobrovoljci leteli iznad oblasti u kojoj se nalazi Aušvic kao podrška poljskim ustanicima. Američki bombarderi su redovno preletali ovu zonu između avgusta i septembra 1944. godine, više puta su je fotografisali, a nekoliko puta čak bacili i po koju usamljenu bombu.
Da li je, dakle, pri pokušaju da se na Kosovu spreči "novi Aušvic", upravo osećanje krivice zbog neuspeha u sprečavanju Hitlerove politike istrebljenja igralo neku ulogu? Ili su se iza toga manifestovali prevashodno politički i ekonomski interesi, koje je trebalo zamaskirati navodno etičkim razlozima?
Naknadno redukovanje različitih motiva i interesa antihitlerovske koalicije samo na borbu protiv fašizma i genocida ostalo je i 1999. godine kao legitimna strategija NATO-a da se predstavlja kao "dobar", jer je tadašnje "loše" bilo jednostavno identifikovati.
Kosovo i nacizam
Doživljavanje građanskog rata na Kosovu kroz parametre nacističkih zločina, kao i izjednačavanje antihitlerovske koalicije sa saveznicima iz 1999. godine onemogućavalo je postavljanje kritičkih pitanja, a da se ne bude moralno diskreditovan.
Remilitarizacija nemačke diplomatije:
Pozivanje na holokaust služilo je kao pokriće za napade, kao i za prikrivanje interesa koji su ležali iza njih. Istorijski gledano je relativno lako razlikovati masakre počinjene u kriznim i ratnim oblastima sa jedne i genocida koji je počinila nacistička Nemačka, sa druge strane. Zbog čega onda protivnici NATO politike 1999. godine nisu uspeli da se probiju sa svojim argumentima?
Objašnjenje leži u tome, da su zagovornici vojne intervencije na vreme odneli važnu taktičku pobedu: Njima je, naime, uspelo da pitanje Kosova sa polja činjenica prevedu na nivo ideologije, u pravcu u kome su ih sledili gotovo svi protivnici rata, a da pritom nisu postali svesni klopke u koju su upali.
