Brazil zemlja fudbala (3): Zemlja plamenog drveća

Brazilski fudbal je kao božje delo: savršen u jednostavnosti, u sebi sadrži lenji Amazon koji decenijama bezglasno teče dok se ne pretvori u neukroćenu ljutinu.

Na svetom tlu: Mapa Brazila koju su napravili portugalski istraživači u 16. veku

 

Brazil je sve do dolaska Pedra Alvareša Kabrala, portugalskog plemića, vojnog zapovednika i istraživača, koji se u ime kralja Manuela prvog 1500. godine iskrcao na brazilske obale i započeo sprovođenje njegovog osvajanja i kolonizacije, bio naseljen brojnim indijanskim plemenima. Oni su živeli u naseobinama kraj velikih reka, a u slivu Amazona i u podnožju planinskog venca Minas Žerais još postoje tragovi boravka civilizacija iz preistorijskog doba.

Među domorocima poznata najpre kao Pindorama, što u guarana jeziku znači "zemlja palmi", ova velika oblast je zahvaljujući prekomorskim putnicima dobila nazive "Zemlja papagaja" i "Zemlja Svetoga Krsta" (Tera de Santa Kruz). Vremenom je, međutim, sve ustaljeniji postao naziv "Zemlja Brazila". U portugalskom jeziku to znači "crveno kao žar" ili "žeravica", a odnosi se na drvo bogatih brazilskih šuma koje su portugalski kolonizatori počeli neštedimice da krčme i odnose preko okeana.

Burna istorija

Osvajanje ove, šumama, vodama, šećernom trskom, zlatom i brojnim rudama bogate oblasti bilo je, kao i u drugim zemljama Južne Amerike, izuzetno brutalno. Dolaskom portugalskih osvajača domoroci su spoznali ropstvo, a sa njim i do tada nepoznate bolesti. Mnogi su se suočili i sa istrebljenjem, većina sa pokrštavanjem...

Naravno, ovakva "zlatna koka" bila je privlačna i za druge osvajače, pre svih

Legenda koja traje: Pele

Francuze i Holanđane, koji su neretko uspevali da prodru do oblasti Rija, ali ne i da se duže zadrže. Uprkos prodorima vojnih ekspedicija rivalskih kolonijalnih sila i čestih narodnih ustanaka, sve do 1808. Brazil je portugalska kolonija. Invazijom Napoleona de Bonaparte na Portugal prestonica je prebačena u Rio de Žaneiro, a zemlja se uzdiže do ranga kraljevstva. Od 1822. (7. septembar - Dan nezavisnosti) do 1889. godine traje Brazilsko carstvo, sve do vojnog puča kojim je proglašena Republika. Prvi Ustav stupio je na snagu 1924. godine, a Ustavom iz 1988. definisana je Federalna Republika od 26 federalnih jedinica.

Ovakva burna istorija, borba za puki opstanak, nacionalni identitet i priznanje, pa za napredak i prevlast sa okolnim državama na južnoameričkom kontinentu, mešanje sa kolonizatorima, kao i robovima koji su dovoženi iz Afrike, na Brazilcima je ostavilo traga i dalo im, rođenjem, svest da je život neprestana bitka, ali da u njoj treba naći način da se životnim radostima oda priznanje. To se, bez sumnje, odrazilo i na brazilski način življenja, kulturu, muziku, pa i fudbal.

Kad gledate Peleov nezaustavljiv trk kroz protivničku odbranu ili Zikov šut "suvim listom" usled kojeg lopta beži od gola i potom se iznenada vraća u nebranjeni ugao, ako ste videli Garinčin i Ronaldov dribling ili razoran udarac Roberta Karlosa, vi ste zapravo doživeli jedinstveno sadejstvo čoveka sa prirodnim silama. Brazilski fudbal je, u stvari, kao Božje delo. Savršen u jednostavnosti. On u sebi sadrži i lenji Amazon koji decenijama bezglasno teče dok se u jednom trenutku ne pretvori u neukroćenu ljutinu. On je veseo kao dečja pesmica i furiozan kao prevarena ljubavnica. Tih i opasan kao stoletna prašuma kad u njemu predator vreba žrtvu i bučan i raspojasan poput karnevalske noći. Veliki kao okean i visok kao Andi.

Izaziva osećanja tananija od peska sa Ipaneme i grli snažno kao anakonda. Ako je za tango potrebno dvoje, u fudbalskoj sambi možete da uživate i sami...

Pedro Alvares Kabral

Kreativan, maštovit, razigran, neukroćen i nesputan lancima sistema kao neke druge fudbalske škole. U vreme selektorovanja Dunge, heroja Porto Alegrea koji se ovenčao slavom podigavši "Zlatnu boginju" na stadionu "Rouz Boul" u Pasadeni, reprezentaciji Brazila su na Svetskom prvenstvu u Južnoj Africi 2010. nametnuti disciplina i "fizikalije". Eliminisana je u četvrtfinalu, ali što je bilo još gore Brazilci prvi put u mondijalskoj istoriji nisu ličili na sebe.

"Pokušali su da igraju kao Nemci ili Holanđani i popili su gorku pilulu. Bio je to pogrešan pristup. Racionalnost u igri svakako nije prva brazilska osobina", bio je komentar u vodećim svetskim fudbalskim magazinima.

Povratak korenima

Brazilski nacionalni tim se zato sada vraća svojim korenima. On "kariokama" i "paulistima" nije posao već razonoda i uživanje. Način života i borbe za preživljavanje. U temperamentu igrača na terenu i navijača koji preskače ogradu na tribinama stadiona suštinski nema velike razlike. Oni se kreću gipko, slušajući neku unutrašnju muziku i zov. Intuitivni su i impulsivni. Na snagu odgovaraju kreacijom.

Sve je u brzini i pokretu. Zato ljudi širom sveta i vole da gledaju te majstore u žutim dresovima. Žele da prisustvuju pobedi, ali ne i dosadnoj pobedi. Traže geg, caku, potez koji nikoga ne ostavlja ravnodušnim. Traže marifetluk, pa i sportski bezobrazluk u igri. Dodavanje koje će se prepričavati. Dribling koji će se pamtiti. Gol koji će oduševiti. A, brazilski fudbaleri sve to mogu da izvedu. Nekad Zizinjo, Didi i Rivelinjo, danas Neimar. I zato fudbalski Brazil i vascela fudbalska planeta jedva čekaju da Svetsko prvenstvo počne. 

Sutra - Brazil zemlja fudbala (4):Velesila u nogama