Bogomolja na sudu
Legenda kaže da je banatski manastir Mesić osnovao 1225. godine Arsenije Bogdanović Hilandarac, koga je lično Sveti Sava postavio za igumana manastira. Istoričari ga pak smeštaju u kraj 15. veka i pretpostavljaju da ga je osnovao Jovan Branković, poslednji despot iz loze Brankovića.
Prvi pisani trag o Mesiću je katastig Pećke patrijaršije iz 1660. i 1666. godine. Ovaj dokument pokazuje da je Mesić bio rezidencija vršačkih episkopa odmah nakon Velike seobe, kada je povlasticama austrijskog cara Leopolda Prvog potvrđeno postavljanje Spiridona Štibice za vršačkog vladiku.
Mesićko naselje pominje se prvi put u poslednjoj deceniji 17. veka, a 1713. imalo je svega sedam domova. Srbi u Mesiću su polovinom 18. veka bili manastirski podanici, kao i Malosredištani, i činili su prnjavor, naselje na manastirskom zemljištu. Posle 1743. bratstvo Mesića je naselilo Rumune koji su takođe obrađivali manastirsku zemlju. Srbi su se tada odselili u Vršac gde i sada ima porodica sa prezimenima Mesicki.
Manastir je u austrijsko-turskim ratovima tokom 18. veka bio nekoliko puta rušen, ali ubrzo i obnavljan, naročito trudom vršačkog episkopa Josifa Jovanovića Šakabente. U manastriskoj crkvi posvećenoj Svetom Jovanu Krstitelju nalaze se ostaci ranijih fresaka iz 17. i 18. veka. Crkva je dobila barkoni zvonik, kome je kasnije promenjen prvobitni oblik.
Caričina pomoć
Kada je polovinom 18. veka na čelo Mesića došao Mojsije Stefanović, jeromonah Krušedola, sa tri kaluđera je obnovio manastir. Mojsije je 1743. otišao u Rusiju da kupi milodare. Odatle je doneo i crkvene knjige, slike, srebrni putir i crkvene barjake, kao i diplomu carice Jelisavete, kojom je u manastiru Mesiću odredila godišnju pomoć od 300 rubalja. Tu diplomu uzeo je vršački vladika i više je nije vratio manastiru.
U riznici Mesića čuva se mnogo vrednih rukopisnih i štampanih knjiga, kao i niz slika poznatih majstora kao što su Jovan Popović iz Opova, koji je izradio portret Josifa Šakabente, te Johan Tobijas Kaergling, Arsenije Petrović, Pavel Đurković. Polovinom 18. veka u manastiru su živela svega dva kaluđera sa igumanom Atanasijem. Imali su malo zemlje i živeli su skromno.
U prnjavoru je bilo 15 rumunskih domova, koji su austrijskom caru plaćali porez, a u manastiru su radili samo jedan dan godišnje. Kad su se 1868. godine Rumuni odvojili od Srba, Mesić je imao osam srpskih kaluđera. Rumuni su tražili tri manastira za sebe među kojima i Mesić, ali je srpski narodno-crkveni sabor rešio da im se ne ustupi nijedan srpski.
Godine 1904. sibinjska rumunska mitropolija pokrenula je parnicu protiv pravoslavnih srpskih manastira, kojom je ponovo tražila tri manastira, ali je izgubila spor posle pet godina suđenja. Krajem Prvog svetskog rata, 1918. godine, Mesić je bio opljačkan. Istraga o toj krađi još nije završena.
