Mađarsko-albanski savez
Mađarska je bila jedna od glavnih protivnica Kraljevine SHS, budući da je kao poražena strana u Velikom ratu morala da prepusti južne teritorije novoosnovanoj državi. U Pešti i Pečuju osnovani su naročiti centri za špijunsku obuku. U njima su se obučavale tri klase agenata. Zadatak prve, najelitnije klase, bio je da u Vojvodini stupi u vezu s mađarskim sveštenicima i učiteljima.
U prestonoj Budimpešti okupljale su se razne antijugoslovenske organizacije. Još 1920. održavale su se veze sa pristalicama bivšeg crnogorskog kralja Nikole, italijanskom vladom, ali i Komitetom za nacionalnu odbranu Kosova, čiji je jedan od vođa Hasan Priština često boravio u Budimpešti. Nacionalistička organizacija probuđenih Mađara bila je jedan od stožera antijugoslovenskog okupljanja.
U proleće 1922. u njenim prostorijama održan je sastanak s predstavnicima mađarske vojske, kojem su prisustvovali Husein Hilmi Durić, budimski muftija, i konzul Albanije. Na sastanku se razmatrao napad planiran za 15. maj iste godine u Hrvatskoj, Bosni i u Južnoj Srbiji, kako bi se podržala pobuna koja se očekivala u tim delovima Kraljevine SHS. U napadu je trebalo da učestvuje oko 8.000 ljudi sa mađarske strane, uglavnom hrvatskih emigranata, i oko 500 Albanaca. Glavnina, oko 3.000 ljudi, trebalo je da udari preko Vukovara prema Vinkovcima kako bi presekla železničku vezu i onemogućila pomoć iz Srbije. U isto vreme je trebalo da deluju i čete iz Albanije i nekoliko četa iz Bugarske koje bi upale u Makedoniju.
Ni novoj, boljševičkoj vlasti u Sovjetskom Savezu Kraljevina SHS nije odgovarala. Smatrali su je saveznicom novog imperijalističkog poretka, potpisanog mirom u Versaju, oličenom u izrazito antikomunističkim zemljama Francuskoj i Velikoj Britaniji. Meta boljševika bila je takozvana srpska hegemonistička buržoazija koja je, prema mišljenju boljševika, stvorila jugoslovensku državu. Kominterna je na svom Petom kongresu u julu 1924. odlučila da rasturi novu državu na Balkanu.
Od četnika do boljševika
Božin Simić, rođen u Kruševcu 1881. godine, bio je najpre pukovnik vojske Srbije, i učesnik u Majskom prevratu 1903, kada je svrgnuta dinastija Obrenovića, a u Prvom svetskom ratu oficir za vezu sa srpskim četnicima u Makedoniji. Godine 1916. otputovao je u Rusiju i učestvovao u osnivanju Dobrovoljačke divizije, ali je na Solunskom procesu, kao član tajne organizacije Crna ruka, osuđen na 18 godina zatvora. Zato je ostao u Rusiji i posle Oktobarske revolucije postao pukovnik Crvene armije. Bio je ministar u vladi Dušana Simovića koji je 1941. izvršio prevrat u Jugoslaviji, a posle Drugog svetskog rata i ambasador FNRJ u Parizu i Ankari.
Stvoren je široki antijugoslovenski blok, sastavljen od unutrašnjih separatista, među kojima su bili i komunisti, koji su želeli pad kraljevine, kao i pripadnici VMRO, sa kojima je u Beču potpisan sporazum o saradnji. U toj čudnoj koaliciji našla se i Hrvatska seljačka stranka Stjepana Radića. U proleće 1925. u Beču su vojna obaveštajna služba pri sovjetskoj ambasadi i sovjetski obaveštajci iz Jugoslavije, između ostalih i Mustafa Golubić, Pavle Bastajić i Božin Simić, pripremali atentate na kralja Aleksandra i premijera Nikolu Pašića, kao i terorističke napade na javne zgrade u Beogradu i dalje u Kraljevini SHS. Akcija je propala zbog sporova unutar saveznika, pre svega sukoba u VMRO između prosovjetske frakcije i protivnika saradnika sa Sovjetima, a za sve je blagovremeno saznala i obaveštajna služba Kraljevine. Boljševici su, ipak, ostali zagovornici rušenja Jugoslavije sve do tridesetih godina 20. veka.
