Seljaci ne mogu u Stokholm
Dan kada je osnovan Srpski olimpijski klub računa se kao početak razvoja olimpizma na tlu današnje Srbije. Bio je 10. februar (po starom kalendaru) 1910. godine. Tada se grupa mladih oficira školovanih u Francuskoj okupila u redakciji lista "Novo vreme", na četvrtom spratu hotela Moskva u Beogradu i za direktora SOK-a odabrala kapetana Svetomira S. Đukića. Član prvih srpskih olimpijaca bio je i princ Đorđe, sin kralja Petra Karađorđevića.
Kralj Petar Prvi je u to vreme često posećivao takmičenja i u Košutnjaku je odredio mesto za vežbanje. SOK u početku nisu prihvatala mnoga sportska udruženja, poput Sokolskog, Kola jahača, Streljačkog saveza, Društva za narodno zdravlje. Nije imao podršku ni štampe. Tako je u februaru 1910. u "Večernjim novostima" izašao članak u kojem je pisalo: "Te Srpska olimpija, te Srpski olimpijski klub, te Olimpijske utakmice. Sve sami neumesni tuđinski nazivi. Ne vide bezjaci da je to prazno majmunisanje, jer niti je Olimp Beograd, niti je Beograd Olimp..."
SOK je već naredne godine promenio ime u Centralni olimpijski klub, u kojem se u početku, kako je kasnije priznao i sam Svetomir Đukić, nije razmišljalo o uključenju u međunarodni olimpijski pokret i učešće na Olimpijskim igrama. Klub je organizovao razne utakmice, od pešačkih do velosipedskih, to jest biciklističkih, ali se u podsticanju "viteškog" duha služio i ne baš časnim sredstvima - nagrađivao je one pobednike koji bi na takmičenja doveli što više učesnika.
To se, naravno, razumelo kao prekršaj osnovnog olimpijskog pravila, amaterizma, gde su sportisti dobrovoljci i ne takmiče se za novac. Za to pravilo niko u ondašnjoj Srbiji nije ni čuo. Ubrzo je tajno plaćanje prestalo, ali je i SOK ostao bez novca.
Kako je Klub pisao ministru prosvete povodom Olimpijade u Stokholmu 1912. da je "iscrpeo sve što se moglo iscrpsti" za dve godine od osnivanja, a naročito mnogo novca dao je za nagrade. Potom je od Centralnog olimpijskog kluba 17. jula 1912. postao Srpski olimpijski komitet, odnosno Olimpijski komitet Srbije, kako je stajalo na pečatu.
Sportisti Srbije su se prvi put našli na najvećem takmičenju sveta pod svojom zastavom na Petim olimpijskim igrama u Švedskoj, u Stokholmu, 1912. godine. Zastavu Kraljevine Srbije na svečanom otvaranju ponosno je nosio 22-godišnji maratonac Dragutin Tomašević, poreklom iz Bistrice kod Petrovca na Mlavi. Uz njega je na Olimpijadi učestvovao i četiri godine mlađi sprinter Dušan Milošević iz Stragara. I to je bio ceo tim.
Svetomir Đukić se u ime Srpskog olimpijskog komiteta obratio premijeru Nikoli Pašiću i srpskoj vladi za pomoć kako bi se sportisti poslali u Švedsku. Pašić ga je pažljivo saslušao, a onda upitao:
- Hoće li se tamo videti naša zastava?
Pošto je dobio potvrdu, premijer je dao saglasnost da se iz državne blagajne da novac. Taj iznos nije pokrivao sve troškove, ali je bio dovoljan da srpski takmičari mogu na put. U delegaciji za Stokholm su, pored kapetana Đukića i dvojice sportista, bili i poručnik Dragoslav Vojinović kao sekretar tima, i Andra Jović, trener.
Pričalo se, a i u novinama tada pisalo da je Srbiju trebalo da predstavlja i treći takmičar, Živko Nastić iz Žarkova, današnjeg beogradskog naselja, ali da ga kralj Petar "nije pustio da ide u Stokholm jer je seljak"!
Ostavka iz emigracije
Svetomir Đukić je rođen 1882. godine u selu Ražana kod Kosjerića. Već u 14. godini upisao je vojnu akademiju da bi se kao mladi oficir istakao u sportu, ali i kao organizator. Malo je poznato da ga je olimpijskim takmičarskim vrednostima podučio njegov komandant, budući slavni srpski vojvoda Živojin Mišić, koji je s kraljem Aleksandrom Obrenovićem prisustvovao Prvim olimpijskim igrama 1896. u Atini.
Đukić je iz balkanskih ratova i Prvog svetskog rata izašao sa najvišim odlikovanjima, i imao je čin divizijskog generala. Od 1912. do 1948. godine bio je i član Međunarodnog olimpijskog komiteta. Tada je dao ostavku na položaj, i to iz emigracije, u koju je otišao tri godine ranije. Umro je 1960. godine u Duizburgu.
