Slavili nezavisnost, pljunuli na srpstvo
Ova poruka je u zasenak bacila sve ostale samohvale i priče o medu i mleku, procvatu Crne Gore otkad je pre deset godina skinula "ropske lance" i ispravila veliku nepravdu nanetu joj 1918. godine ujedinjenjem sa Srbijom i stupanjem u veliku jugoslovensku zajednicu u kojoj je izgubila "nacionalno i državno dostojanstvo".
Đukanović se tako odrekao Mojkovca, jedne od najslavnijih i najsvetlijih stranica crnogorske istorije, i poput kralja Nikole, koji je uoči mojkovačke epopeje pobegao iz Crne Gore i ostavio narod na milost i nemilost austrougarskom okupatoru, poručio da Crna Gora više nikada neće stati na branik slobode i dostojanstva, niti se žrtvovati za spas svog saveznika na način kako se tih januarskih dana 1916. godine žrtvovala za spas svoje srpske braće, za spas srpske vojske i naroda koji je preko albanskih i crnogorskih klanaca i gudura pokušavao da se domogne jadranske obale i izbegne potpuno uništenje.
Ovacije za Tuska
Svečanost u Podgorici svojim prisustvom uveličao je i Donald Tusk, predsednik Evropskog saveta, koji je izazvao pravi delirijum kad se slavljenicima obratio na "čistom crnogorskom jeziku" i istakao da su veliki samo oni narodi koji, poput Crnogoraca, pamte svoju "lepu, a nekad i tragičnu istoriju".
Da sve bude paradoksalnije, Đukanović je, pre nego što je izgovorio ovu mračnu poruku, istakao da sve velike crnogorske žrtve kroz istoriju nisu bile uzaludne, da su temelji moderne crnogorske države "duboko ukorenjeni u slavnoj mojkovačkoj epopeji, u antifašističkom, evropski jedinstvenom Trinaestojulskom ustanku 1941. i zajedničkoj antifašističkoj borbi jugoslovenskih naroda u Drugom svetskom ratu i posleratnom razvoju, kao i u istorijskom "ne" Rusima 1948! Konačno, da se na drukčijim temeljima crnogorska država nije mogla ni obnoviti, niti bi na kakvim drugim osloncima mogla opstati.
Nije svima do slavlja
U mnogobrojnim komentarima koji u medijima i na portalima prate izveštaje sa svečanosti u Podgorici, dominiraju oni koji izražavajučuđenje zbog euforije i zadovoljstva minulom decenijom. "Podgorica ima rašta slaviti, a u Bijelom Polju, Beranama, Andrijevici, Plavu, Rožaju, Kolašinu, Mojkovcu, Žabljaku, Pljevljima, Plužinama, Nikšiću, Danilovgradu slave samo opštinski odbori DPS-a. Žao mi je što je tako, slavilo bi se i tamo, ali se nema rašta", napisao je jedan od anonimnih komentatora.
A kako tek licemerno zvuči njegovo zaklinjanje da se Crna Gora nikad više neće naći pod Dubrovnikom kao 1991. godine! To je poručio čovek koji je sa iste funkcije, iz crnogorske premijerske stolice, te 1991. onako gorljivo pozivao u pohod na Dubrovnik i tvrdio da je došao trenutak za konačni obračun sa ustašama, te da je zbog šahovnice zamrzio čak i šah!
Bošnjačke zastave na severu Crne Gore
Povodom obeležavanja desetogodišnjice nezavisnosti, ulice, trgovi, kuće, benzinske pumpe, pa čak i neke opštinske ustanove u Petnici, Plavu, Rožajama i drugim gradovima na severu Crne Gore osvanule su okićene bošnjačkim plavo-belim zastavama sa ljiljanima koje je 2014, kao nacionalni simbol Bošnjaka usvojilo Bošnjačkog nacionalnog veća u Crnoj Gori.
- Isticanjem naših, bošnjačkih zastava, pored zvaničnih crnogorskih koje predstavljaju samo jedan narod, želimo da se usprotivimo "pocrnogorčavanju" sandžačkih gradova na severu u kojima, osim Crnogoraca, žive Srbi i Bošnjaci. Po Ustavu Crne Gore, obaveza države je da u ovakvim multietničkim sredinama, kakav je sever Crne Gore, istaknu i simbole drugih nacionalnih zajednica. Pošto država to nije učinila, isticanje crnogorskih zastava moglo bi da se shvati i kao provokacija, pa sam zbog toga istakao bošnjačku zastavu na svojoj kući i prodavnici - kazao je jedan Bošnjak iz Plava.
