SAD ''pljunule'' na međunarodno pravo

Međunarodni sud pravde (MSP) proglasio je SAD krivim za agresiju na Nikaragvu zbog slanja "kontraša" i miniranja luka. Odgovor SAD glasio je da: više ne priznaju obavezujuću nadležnost MSP, čime su sebe izuzele od vladavine međunarodnog zakona.

Mi određujemo pravila, jer smo mi najjači: Barak Obama

 

Anastasio Somosa vladao je Nikaragvom 43 godine, uz bezuslovnu pomoć SAD. U tom periodu Nacionalna garda počinila je razne masakre i vršila je torture, silovanja i iznude, uživajući pun imunitet. Nakon što je svrgnut sa vlasti revolucijom Sandinista (Sandinistički front nacionalnog oslobođenja i to je politička stranka socijalističke orijentacije) 1979. godine, CIA je regrutovala, obučila i podržavala "kontra" plaćenike da upadnu u Nikaragvu i vrše terorističke napade radi destabilizacije te zemlje. Međunarodni o sud pravde proglasio je SAD krivim za agresiju i SAD da prekinu agresiju i da plate ratnu odštetu Nikaragvi, ali to nikad nije učinjeno.

Američka Centralna obaveštajna agencija (CIA) počela je da iz vazduha obezbeđuje podršku francuskim snagama u Laosu 1950. godine i ostale su tamo narednih 25 godina. Američki pisac i analitičar Nikolas Džej Si Dejvis na internet-stranici "Alter.net", analizirajući sve američke intervencije nakon Drugog svetskog rata, navodi da je CIA organizovala najmanje tri puča u periodu između 1958. godine i 1960. godine da bi sprečila ulazak levičara iz komunističkog pokreta "Patet Lao" u vlast.

CIA je sarađivala sa desničarskim narko-bosovima, poput generala Poumija Nosavana, koji je transportovao opijum između Burme, Laosa i Vijetnama i štitili su njegov monopol u trgovini tim narkotikom u Laosu. Tokom 1962. godine CIA je angažovala tajnu plaćeničku vojsku sačinjenu od 30.000 veterana iz prethodnih gerilskih ratova - od Tajlanda, Koreje, Vijetnama i Filipina radi borbe protiv "Patet Laoa".

Pošto je veliki broj američkih vojnika u Vijetnamu postao zavisan od heroina, kompanija "Er Amerika", koja je bila pod kontrolom CIA, prebacivala je opijum sa teritorije Hmong na visoravan DŽars ka laboratorijama heroina u Long Tijengu i Vijentijanu radi isporuke u Vijetnam. Kako CIA nije uspela da porazi "Patet Lao", Amerika je bombardovala Laos, bacivši dva miliona bombi.

Rat NATO-a u Libiji otelotvorio je "skriveni, tajni, bez medija" pristup ratu američkog predsednika Baraka Obame. Bombardovanje NATO opravdano je Savetu bezbednosti UN kao "napor za zaštitu civila". Instrumentalna uloga zapadnih i drugih stranih specijalnih snaga na terenu bila je dobro skrivena, čak i kada su specijalne snage Katara, među kojima je bilo i nekadašnjih članova pakistanske obavještajne službe ISI, predvodile posljednji napad na sedište vlasti u Tripoliju.

NATO je obavio oko 7.700 udara iz vazduha, ubijeno je između 30.000 i 100.000 ljudi, gradovi Gadafijevih lojalista sravnjeni su sa zemljom i etnički očišćeni, a Libija je utonula u haos, jer su islamističke milicije, koje je obučavao Zapad, zauzele teritorije i naftna postrojenja.

Posle kineske revolucije generali Kuomintanga (Kineska nacionalistička partija), prebacili su se na sever Burme odnosno današnjeg Mjanmara, gde su postali moćni narko-bosovi, uz zaštitu tajlandske vojske, finansijera sa Tajvana i vazdušnog prevoza i druge logističke podrške CIA. Proizvodnja opijuma u Burmi porasla je sa 18 tona 1958. godine na 600 tona 1970. godine. CIA je održavala ove snage kao bastion protiv komunističke Kine, ali se region transformisao u "zlatni trougao" kao najveći proizvođač opijuma na svetu. Većina opijuma prebacivana je na mazgama u Tajland, gde su ih drugi saveznici CIA pretvarali u heroin u laboratorijama u Hong Kongu i Maleziji. 

Kada je Obama krajem 2011. godine odobrio prebacivanje naoružanja i pripadnika milicija iz Libije u bazu "Slobodne sirijske armije" u Turskoj u neobeleženim avionima NATO, prema njegovoj i računici ostalih saveznika to je mogla biti repriza "uspešnog" svrgavanja sa vlasti libijskog režima. Svi učesnici su shvatili da će Sirija biti duži i krvaviji sukob, ali su se kockali, smatrajući da će rezultat biti isti kao u Libiji, iako su rezultati anketa govorili da 55 odsto Sirijaca podržava predsednika Bašara al Asada.

Nekoliko meseci kasnije zapadni lideri narušili su mirovni plan bivšeg generalnog sekretara UN Kofija Anana sa svojim "Planom B" - "Prijateljima Sirije". To nije bila alternativa mirovnom planu već posvećenost eskalaciji, ponuda garantovane pomoći - novca džihadistima u Siriji da bi ignorisali Ananov plan i nastavili da se bore. Time je zapečaćena sudbina više miliona Sirijaca. U protekle dve godine Katar je potrošio tri milijarde dolara i avionima prebacio velike količine oružja, Saudijska Arabija prebacivala je oružje iz Hrvatske, a zapadne i arapske specijalne snage obučavale su nekoliko hiljada sve radikalizovanijih fundamentalista, koji su sada u savezu sa Al kaidom.