Kako su i Poljaci ubijali Jevreje
Cela Poljska zabrinuto čeka 10. mart kada će američki publicista poljskog porekla objaviti novu knjigu dokaza da su Jevreje u poljskoj zemlji, pored nacista, ubijali i „obični“ Poljaci!
Niko pametan neće pokušati da umanji krivicu nacista za najveće zločine u istoriji čovečanstva, počinjene u toku Drugog svetskog rata ali isto tako, niko objektivan ne sme se „zakleti“ da, pod plaštom tog nacističkog pogroma, na mnogo mesta, u više evropskih država, nisu činjeni i učinjeni zločini koji su, nezasluženo, pripisivani nemačkim fašitima.
Kao kukavičija jaja, ti zločini su podmetani u gnezda nacističkog, zločinačkog delanja,u nadi da,na taj način,nikada neće biti otkriveni stvarni izvršioci initi pred istorijom biti „osramoćeni“ njihovi narodi!
Primera koji to potvrđuju ima mnogo, o njima se malo zna jer su te i takve optužbe sa gnušanjem odbacivali zajapureni nacionalni, bolje reči nacionalistički, istoričari, da ne govorimo o nacionalnim političkim liderima koji su, prikrivanjem istine o participaciji njihovih prethodnika (ili njih samih) u zločinu, brižljivo čuvali “ugled“ vlastite nacije, a često i vlastitu kožu.
Otud ćutnja, strahovanja i odbijanje dijaloga o istinitosti optužbi koje, sve češće, kako vreme prolazi, nemilosrdno, pogađaju nedodirljive.
„Zlatna žetva“
Ovih dana, Poljska i Poljaci sa neskrivenom količinom straha, čekaju 10. mart kada će se u njihovim knjižarama, na poljskom jeziku, pojaviti najnovija knjiga američkog pisca, univerzitetskog profesora istorije i sociologa poljskog porekla, Jana Tadeuša Grosa „Zlatna žetva“.
Knjiga je, kako je najavljeno, u stvari, dokumentovana zbirka novih dokaza da zločine nad Jevrejima u Poljskoj, u toku Drugog svetskog rata, nisu činili i počinili samo nemački fašisti.
Gros piše da su u nizu slučajeva, nacističke dželate u ostvarivanju njihovog plana brisanja Jevreja sa lica zemlje, pomagali žitelji okupirane Poljske, malo iz mržnje prema bogatijim susedima, malo iz materijalnog interesa koji, je često, imao težinu jednog jedinog kilograma šečera.
Toliko je, prema saznanjima Grosa, dobijao poljski seljak za svakog Jevrejina kojeg prijavi Gestapou! Pred kraj rata,kako tvrdi Gros u najavi svoje najnovije knjige, neki Poljaci su, čak i bez nacističke „kooperacije“ i stimulacije, udarali na jevrejske susede, pre svega iz materijalnih interesa, da bi se domogli njihovih dobara.
Takva tvrdnja američkog pisca, razumljivo, boli pripadnike paćeničke poljske nacije koja, s pravom, nosi oreol jednog od najvećih stradalnika poslednjeg svetskog rata.
To ih, međutim, kažu nezavisni istoričari, ne oslobađa obaveze da se, bez uzburkanih strasti, „postave čelom“ prema svakoj Grosovoj tvrdnji, da je prihvate, ma kako ona bila bolna ili je dokumentovano odbace dokazujući bezgrešnost cele svoje, sada već četrdeset milionske nacije. Iako nigde, pa ni ovde, bezgrešnih nije bilo.
Ali, po svemu sudeći, nacionalni naučni autoriteti ili bar većina njih, ne žele to učiniti u uverenju da bi svaki, makar površni, analitički pristup spornom delu i spornoj Grosovoj tezi, za njih značio delimično priznanje onog što pisac tvrdi.
Atmosfera u zemlji postala je toliko zapaljiva da je direktorka izdavačke kuće koja se, “izdajnički“ usudila na publikuje „antipoljsku knjigu“ izvinula naciji pre nego što je knjiga izašla što se, koliko je poznato, još nigde i nikada do sada nije dogodilo.
„Slažem se da je knjiga tendenciozna, da nanosi štetu mnogim ljudima“, pokajnički je izjavila pomenuta gospođa.
Kao odgovor na ovo pokajanje dobila je najavu poljske „patriotske“ čitalačke publike da će knjigu, u svakom slučaju, bojkotovati,a sa autorom se „obračunati“.
Tragedija u Jedvabu
Strahovanja da će Gros i u svojoj trećoj knjizi, kao i u prve dve, koje je objavio pod naslovima „Susedi“ i „Strah“, javnosti prezentirati argumente o zločinima i neprijateljskom ponašanju nekih sunarodnika, prema Jevrejima, više su nego primetna.
Još uvek ih bole činjenice iznesene u knjizi „Susedi“, Grosovom prvom delu na ovu temu.
U toj knjizi istoričar je pisao o monstruoznom zločinu u severoistočnom selu Jedvabe, gde su poljski seljani, bez ikakve nemačke prinude,10. jula 1941. gotovo sve svoje susede Jevreje saterali u najveći seoski senik, zatvorili vrata velikog drvenog objekta i zapalili ga!
Greh koji je, sve do promene političkog sistema u posleratnoj Poljskoj, prikrivan uz pomoć, državnih, mesnih i crkvenih autoriteta, priznaju sada gotovo svi u zemlji.
Jedino se, kao i obično, kao u slučaju Jasenovca, ne slažu u brojkama koje govore o dimenzijama zločina. Poljski istoričari tvrde da je u velikoj seoskoj staji i seniku, bilo zatvoreno i naravno, kao u krematorijumima nacističkih logora, izgorelo, između 300 i 400 Jevreja.
Gros tvrdi i dokazuje, da je u najvećem jedvabskom, seoskom seniku izgorelo najmanje1.600 jevrejskih nesrećnika.
Takvih zločina, u nešto manjem obimu, bilo je, prema podacíma koje objavljuje Gros, i u nizu drugih sela,posebno na istoku Poljske.
Jedvabska tragedija i njoj slične u poljskom selu, go je čuvana u tajnosti, uz „amin“ crkve i podršku režima koji je instaliran nakon što su Nemci napustili poljsku zemlju.
Model obmane bio je jednostavan i najčešhe u ovakvim prilikama upotrebljavan, tvrdnjom da su zločin počinili nemački nacisti! A ko bi drugi u to vreme na tom mestu“!
Posleratni pogrom!
Nacisti su otišli i odneli sa sobom zasluženu etiketu najvecih zločinaca nad poljskim i jevrejskim narodom na prostorima Srednje Evrope,ali u u nekim oslobođenim mestima žjevrejske muke nisu okončane!
I dalje su, kada je stigla sloboda, ubijali Jevreje, piše Gros, uz pitanje svojim sunarodnicima, nisu li se to poraženi Nemci vraćali u Poljsku da „završe posao“?
U istočno Poljskom gradu Kielcu, nošeni neshvatljivom mržnjom prema dojučerašnjim ratnim sapatnicima, našli se i oni kojima je smetalo dalje prisustvo preživelih Jevreja u njihovoj, sada već slobodnoj, zemlji.
I dogodio se novi zločin o kojem se decenijama ćutalo: U gradu Kielce, na istoku Poljske, samo u jednom danu masakrirano je više desetina Jevreja koje su mesni stanovnici izbacivali iz kuća,skidali sa vozova i bezdušno ubijali. Desilo se to 4. jula 1946. u sred oslobođene Evrope!
Nakon tog i sličnih događaja velika većina poljskih Jevreja napustila je zemlju i nikad se više nisu vratili!
Zločin u Katinskoj šumi
Poljaci, dvostruko okupirani u toku ratnog sukoba, od nacista i sovjetskih „oslobodilaca“, sa zapadne i istočne i strane njihove prostrane zemlje, bili su, takođe, ali sada kao žrtve, akteri još jedne „istorijske ujdurme“ koja je brižljivo čuvana četiri decenije, za svo vreme “bratskog“ prisustva sovjetskih trupa u poljskoj državi.
Reč je o zločinu u Katinskoj šumi, nedaleko od ruskog Smolenska, blizu sadašnje ruske granice sa Poljskom, gde je tokom 1944. godine, u organizaciji Staljinove tajne policije NKVD ubijeno preko 25.000 poljskih elitnih oficira, intelektualaca i vrhunskih stvaralaca kojima se nacija ponosila.
Pobijeni su jer su se Sovjeti pribojavali da će im, kada „oslobode“ poljsku teritoriju, gde su ostali četiri decenije, svi oni biti opasni i nepoželjni domaćini.
Sovjetski „letopisci“ su, odmah posla rata, objavili svoju verziju pogroma u Katinskoj šumi. Zločin su, prema toj verziji, počinili Nemci „u strahu da će poljska vojna i intelektualna elita, u daljim sukobljavanjima stati na stranu „slovenske braće“.
Etnicko čišćenje Sudeta
Tema o kojoj se u Češkoj, manje rado nego u Nemačkoj, sve češće govori je sudbina žitelja zapadnog dela nekadašnje Čehoslovačke, poznati po nemačkom nazivu Sudeti. Otud su najpre jedni (Česi), proterani u unutrašnjost zemlje da bi etnički očistili prostor koji je, milošću učesnika međunarodne Minhenske konferencije 1938. godine, uz radovanje nemačke nacionalne manjine u Čehoslovačkoj, došao pod nadležnost hitlerovske Nemačke.
Kada se rat završio i nacisti morali položiti oružje ne samo u ovom delu sveta, počelo je do sada najveće etničko čišćenje u Evropi.
Samo iz čeških Sudeta, kako su Nemci zvali ovaj deo Čehoslovačke, proterano je preko tri miliona etničkih Nemaca, na osnovama tzv. Benešovih dekreta, uz „amin“ velikih sila, odnosno sila pobednica, koje su samo pet godina ranije, podlegli Hitlerovim zahtevima i odobrili pomenuto proterivanje Čehoslovaka sa zapada vlastite države.
Sam čin ovog etničkog čišćenja zapadnog dela Čehoslovačke od pripadnika nemačke nacionalne manjine je međunarodno legalizovan pod obrazloženjem da u ratu zavađene Čehoslovake i Nemce treba, što pre razdvojiti kako ne bi među njima buknuo novi sukob.
Dugo je, međutim, čuvana tajna o broju ljudskih žrtava među nemačkim prognanicima, koji su, na osnovu tog „amina“ 1946. proterani iz Čehoslovačke.
Naime, na prognaničkom putu prema Nemačkoj hiljade njih izgubili su živote zbog neljudskih uslova transporta ali i zbog osvetničkih napada čeških seljaka na nemačke izbegličke kolone.
Dok češki mediji govore o hiljadama “transportnih“ žrtava, u Bavarskoj Udruženje prognanika operiše sa brojkom od 17.000 stradalnika koji sa zavežljajima preko ramena, nisu uspeli stići do matične zemlje, što je po njima najveći zločin nakon Drugog svetskog rata!
Nedavno je u blizini sadašnje češko-nemačke granice, otkrivena “kolektivna“ grobnica 13 nemačkih izbeglica koje su meštani, na njihovom prisilnom putu za Nemačku, pobili lopatama. O ovim i ovakvim grobnicama, kakvih sasvim sigurno još ima, posebno u pojasu oko nemačko-češke granice, nerado pišu češki mediji.
Ta granica, praktično, više ne postoji, ali postoji istorijsko sećanje koje ni višedecenijsko ćutanje nije moglo izbrisati, niti bilo kome „trećem“ podmetnuti.
