Gorštaci verni rodnoj grudi
Čelebićki plato, u fočanskoj opštini, naseljavaju još samo retki gorštaci, koji su ostali verni rodnoj grudi. Ovaj plato, prosečne nadmorske visine 1.200 metara, poznat je po eksploataciji šume, ali i prirodnim lepotama.
Do 1960. godine, Čelebići su bili opština, a tada su kao mesna zajednica ušli u sastav opštine Foča.
Sa Meštrevcem i Zavaitom čine jedinstvenu prirodnu celinu - planinsku zaravan na granici BiH i Crne Gore oivičenu kanjonima Tare na jugu i Ćehotine na severu, te planinskim vrhovima Ljubišnje na istoku i Pliješa na zapadu.
Greška je ukidanje zadruga
Milisav Lečić živi u centru Čelebića i smatra da je velika greška napravljena ukidanjem zemljoradničkih zadruga, jer je seljak ostao bez sigurnog tržišta.
Zbog svog geografskog položaja, Čelebići su imali veliki strateški značaj za Austrougarsku, koja je vladala BiH krajem 19. i početkom 20. veka, pa se Čelebićani mogu pohvaliti i da su među prvima u BiH imali vodovod, telefon, školu i kaldrmisani put.
U ovom živopisnom, ali i surovom planinskom kraju na platou kanjona Tare bogatom šumom i idealnom za bavljenje stočarstvom iz godine u godinu sve je manje stanovnika.
Čelebićani su nekada mogli da se pohvale da su među prvima u BiH imali telefon, kaldrmu, vodovod, školu, ali je nakon višedecenijskog odliva stanovnika kraj gotovo opusteo, a seoske škole su pozatvarane.
Ova visoravan, nalik zlatiborskom kraju ima i veliki turistički potencijal, a bogata je i nalazištima rude olova, bakra i cinka.
Čelebići su od Foče udaljeni pedesetak kilometara, a regionalni put, preko prevoja Bakić, decenijama je u veoma lošem stanju i upravo su odsečenost od sveta, kao i loša elektromreža najveći problemi ovog kraja.
Predsednik Saveta Mesne zajednice Čelebići Dobrilo Lečić navodi za Srnu da ovaj plato trenutno naseljava oko 250 do 300 stanovnika.
- Najviše se bave stočarstvom, a nekolicina ih radi u Šumskom gazdinstvu Maglić, koje ovde eksploatiše šumu. Najveći problemi su putevi i struja, a naša rak-rana je glavni put. To je tako još otkako su Čelebići postali mesna zajednica 1960. godine", ističe Lečić.
U čelebićkom selu Krna Jela, koje je nekada imalo i školu, zazimi svega desetak stanovnika. Jedan od njih je i pedesetogodišnji Mileta Jevtović.
- Živimo nekako, snalazimo se, nešto po šumarstvu, nešto od gljive leti, svašta. Stoke držimo pomalo za svoje potrebe, slabije, nema naroda, nema ko da čuva, za stoku treba čoban 24 časa. Najveći problem su komunikacije, leti i nekako, borimo se dok su putevi prohodni - čim padne prvi sneg u velikom smo problemu - priča Mileta.
On polaže velike nade u istraživanje nalazišta rude olova, bakra i cinka, čiji rudnik postoji sa druge strane granice, u Crnoj Gori. Istraživanja traju već četiri godine.
Traže bolje uslove
Za Čelebiće se danas može reći da su biser prirode i potencijalna turistička atrakcija.
Ali, slabe saobraćajne komunikacije, oštra planinska klima i promena načina života, uticali su da stanovništvo u potrazi za boljim uslovima napusti ove predele, koji su ostali čisto ekološko područje.
