Slikar živi u Nemačkoj kao car
Život u boji je mladalački san, ali život u zrelim godinama zapravo je umeće, smatra 54-godišnji Dragan Bogičić Bora, slikar iz Velikog Gradišta i direktor Narodnog muzeja koji je Gradište dobilo tek u januaru ove godine. Bogičić je dijasporac-povratnik, koji nije otišao u Nemačku da zaradi već da ugrabi dašak umetničkog nadahnuća.
Godine 1996. se u sveukupnom leksikonu umetnika svih naroda i svih vremena našlo i njegovo ime u knjizi br. 12 "Allgemeines Kunstler Lexikon i die bildenden kunstler aller reiten und Volkee band 12". Ovim se prvi put u istoriji Veliko Gradište navodi u jednom inostranom leksikonu, koji je vezan za kulture svih naroda od početka civilizacije.
Sankcije i glumci- Na Fest 1994. godine u Beograd sam doveo celu nemačko-austrijsko-švajcarsku produkciju. Bilo je to ono vreme potpune izolacije Savezne Republike Jugoslavije i mnogi su imali velike probleme zbog dolaska u Beograd. Glumac Klaus Marija Brandauer je moj dobar prijatelj i u više navrata je podržao kulturni život Srbije. Inače, Klaus Marija Brandauer je bio i ostao veliki prijatelj srpskog naroda, mada se o tome u našim medijima izuzetno malo pisalo i govorilo - objašnjava Dragan. |
- Iz Minhena sam se vratio u Veliko Gradište pre nekoliko godina i od tada su mi dani ispunjeni i radošću i setom - priznaje Bora koji nerado govori o svom umetničkom opusu jer slike treba da govore same. - Imao sam sreću što sam rođen pored Dunava u Velikom Gradištu, što su moji roditelji podržavali moju potrebu za slikanjem. Tako sam uz njihovu svesrdnu podršku završio Likovnu akademiju u Beogradu 1985.
godine, a zatim, tri godine kasnije postdiplomske studije. Ipak, u međuvremenu sam 1986. godine otišao u Minhen da nahranim umetničku glad.
- Cela srpska slikarska elita je krajem 19. i početkom 20. veka studirala u Minhenu, od Save Šumanovića, Nadežde Petrović, Mališe Glišića, preko Antuna Ažbea, Bete Vukanović, Riste Vukanovića i mnogih drugih. Oko 300 autora s ovih prostora Balkana je prošlo kroz minhensku akademiju, pa sam se uputio u Minhen - otkriva Bora, koji je drugovao u Minhenu sa svetskom elitom, ali i našim svetom koji je tu stigao trbuhom za kruhom.
- Minhen je grad sa najviše muzeja, ako se ne varam, ima ih oko 35, i kao takav predstavlja pravi svet muzeologije. Kod nas, nažalost, nema interesovanja za umetničku baštinu - smatra Dragan i zato se trudi da Veliko Gradište, koje je konačno posle nekoliko decenija otvorilo muzej, zaživi na svaki mogući način. Za sada je najviše stranaca, a vrlo malo lokalnog stanovništva, ali naći će način da i Gradištance prizove u muzej.
- Pre odlaska u Minhen nisam imao posebnih kontakata sa našim ljudima iz rasejanja. Ipak, većini dijasporaca koje sam poznavao zajedničko je bilo to što su otišli u inostranstvo da rade i zarade, da poboljšaju svoj imetak. Njihov interes je bio zarada, a moj interes je bio minhenska umetnost. Od naše dijaspore je bilo vrlo malo onih koji su bili intelektualci, pa čak i takvima je bilo teško da uđu u svet intelektualne elite država u koje su otišli - priča Dragan. - Prvu izložbu sam imao posle pet godina života u Minhenu, i to u nemačkoj galeriji.
Tih prvih godina živeo je od dve velike nagrade, koje je dobio u Beogradu, jedna je bila nagrada Nikole Graovca i iznosila je oko 50.000 ondašnjih nemačkih maraka, a druga je bila nagrada Riste i Bete Vukanović i iznosila je oko 10.000 nemačkih maraka.
- Sa tim novcem sam živeo prilično rasterećeno do prve izložbe kad sam u džep sam stavio 20.000 nemačkih maraka od prodatih slika. Kupovali su ih i skidali odmah sa zidova galerije. Kulturni milje Minhena prija umetnicima i laska njihovom opusu. Sistem vrednosti je pravi, a udarne vesti na njihovoj televiziji, u normalnim okolnostima, uvek počinju kulturnim dešavanjima dok se kultura u Srbiji ne kotira ni kao sporedna stvar, već kao najnevažniji segment društava. Po kulturi se narodi razlikuju - kaže Dragan.
