Zvornički Kiseljak: Fabrika preča od vode
Zvornička banja Kiseljak je posle Drugog svetskog rata doživela nagli, mada kratki uspon. Pošto je utvrđena lekovitost prvih od njenih devet čuvenih izvora, pozvan je tuzlanski Zavod za unapređenje privrede, koji je 1961. izradio Investicioni program za eksploataciju kisele vode u Kiseljaku.
Banja ima devet izvora
Velika pažnja posvećena je ispitivanju svih izvora. Do tog vremena, banju je posećivalo godišnje oko 5.500 gostiju.
Analiza tržišta je pokazala je da bi godišnji kapacitet proizvodnje vode u Kiseljaku trebalo da iznosi dva miliona litara. Međutim, novca za takvu proizvodnju nije bilo, pa je ovaj ambiciozni projekat ostao mrtvo slovo na papiru, a poslovanje lečilišta svelo se na naplatu boravišne takse i povremeno uređivanje prostora oko izvora.
Turisti, koji su pretežno dolazili iz Podrinja, Semberije, Srema i Mačve, nisu imali nikakve uslove za duži boravak. Zvornička opština je 1962. pokrenula postupak redovne likvidacije Vitiničkog kiseljaka.
Kada je 1972. okončano istraživanje i pronađen bogat izvor mineralne vode u Kozluku, odbačena je ideja o izgradnji pogona za eksploataciju u Kiseljaku. Razlog je bio to što se Kozluk nalazi na glavnoj putnoj komunikaciji Zvornik-Bijeljina, što njegov izvor čini mnogo pristupačnijim. Sve to je prevagnulo u korist izgradnje danas poznate fabrike Vitinke, koja je 1974. puštena u rad.
Kafane kao klijenti
Početkom 60-ih godina došlo se na ideju da se mineralna voda banje Kiseljak prodaje neposredno pacijentima, kao i u trgovinama, restoranima i kafanama u Zvorniku, Bijeljini, Brčkom, Tuzli, Šapcu i Loznici.
Čak je i uprava hotela Moskva iz Beograda tražila da joj se svaki drugi dan isporučuje 2.000 litara kiseljačke vode.
