Poslednja srpska prestonica

Najjužnije naselje u Vojvodini poteklo je od srednjovekovnog grada Kupinika. Sazidali su ga Mađari, najverovatnije u 14. veku, kao kraljevsko utvrđenje na levoj obali Save.

Ovaj deo Srema im je bio veoma važan jer se odatle prelazilo u Srbiju. Sam grad, okružen močvarom, mogao je dobro da se brani, a sa njegovih visokih kula pružao se pogled nadaleko.

Početkom 15. veka, ugarski kralj Sigismund poklonio je Kupinik despotu Stefanu Lazareviću, a posle pada prestonog Smedereva 1451, u njega se uselio stari despot Đurađ Branković, koji je tu često boravio sve do kraja 1455. Tada ga je iznenada napala i zarobila četa konjanika pod komandom zapovednika Beograda Janoša Silađija.

Kupinik je postao poslednja prestonica srpskih vladara kada ga je legendarni despot Vuk Grgurević, poznat i kao Zmaj Ognjeni, dobio od ugarskog kralja zbog ratnih zasluga protiv Turaka.

Tu ulogu grad je zadržao sve do 1521, kada ga je sultan Sulejman Veličanstveni osvojio u pohodu na Beograd. Od kupinovačke tvrđave uzimana je građa da bi se obnovila beogradska.

Današnje naselje Kupinovo je nastalo uz napuštenu tvrđavu tek dva veka kasnije. Jezgro sela se začelo oko pravoslavne crkve svetog Luke, zadužbine despota Đurđa Brankovića.

Prvi put se pominje 1733, i za tadašnje prilike važilo je za veliko naselje. Crkvu su obnovili srpski kapetan Mihailo Vasić i žitelji oko 1730. godine. Danas je crkva zajedno sa baroknim ikonostasom Jakova Orfelina iz 1780. zaštićena zakonom.

Kupinovo je poznato i po Obedskoj bari, koje se pročulo širom sveta još od sredine 19. veka kao raj za ptice, a naročito zbog najveće evropske kolonije egzotičnog ibisa.

Jedna je od malo očuvanih ritskih područja u Evropi koje se odlikuju i stoletnim šumama hrasta lužnjaka i neverovatnim brojem vrsta barskih životinja i biljaka.