ADROVIĆ

Po molbi porodice Adrović iz Nemačke, poreklom iz sela Vrbice u Crnoj Gori, saradnici "Vesti" su istražili njihove korene.

Selo Vrbica kod Petnjice nalazi se na samoj južnoj granici oblasti Bihor koja se nalazi u Gornjem Polimlju, pretežno na desnoj obali Lima, a bliže je Beranama nego Bijelom Polju. Stanovništvo mu je, prema proučavanjima akademika M. Lutovca iz šezdesetih godina prošlog veka, poreklom srpsko, malim delom starosedelačko, a znatno većim iz Crne Gore i Brda.

U Vrbici je, preciznije u Donjoj Vrbici, tada bilo oko 100 kuća Adrovića. Rodonačelnik im je, prema predanju, bio Andro koji je došao iz Ceklina ali čak pre skoro 350 godina, kad i ostali njegovi pravoslavni rođaci u Lušcu kod Berana: Tomaševići, Popovići, Pajkovići, Vekovići, Radičevići i drugi. Prof. Lutovac nije sumnjao u njihovo poreklo od Đuraškovića.

Tako se i sada preziva jedan deo ceklinskih bratstava u Budimlji i Dapsiću. Adrovići su bili ugledno i borbeno bratstvo, pa mu je pripadao gornjobihorski "barjak". Iako su veoma razgranati, Adrovići se do pre pola veka nisu uzimali međusobno.

U Petnjici takođe ima Adrovića u 20 domaćinstava. Doseljeni su iz susedne Vrbice, a jedna grana se iselila u Bor u istom kraju, pre skoro 180 godina, a ima ih u nekoliko kuća i u Ličinama (Paćar-Selu).

U Ceklinu, odakle potiču Adrovići, od Đuraškovića, ima zaista familija pravoslavnih Srba sa takvim prezimenom. Slave Sv. Nikolu (19. decembra). Pored Ceklina, nastanjeni su i u Rijeci (Crnojevića) Oćevićima, Riječanima, Mihaljevićima i Dodošima. S početka 20. veka bilo ih je 44 domova u tzv. Riječkoj nahiji. Daljim poreklom su Klimenti - od dolaska Turaka u 15. veku poarbanašeni Srbi-katolici - a iseljavali su se u Bihor, Gusinje, Bjelopavliće, Berane, Ulcinj i Podgoricu.

Izgleda da su Adrovići primili islam tek u Bihoru koji je, od Berlinskog kongresa 1878. do Prvog balkanskog rata 1912, bio najistureniji i najzapadniji deo Turske, dok je na levoj strani Lima bila knjaževina, potom kraljevina Crna Gora. Zbog toga je pojačana islamizacija i počela relativno kasnije, tek od 18. veka, ali svakako nije bila prisilna. Za Adroviće nemamo nikakvih podataka o razlogu promene religije.

Jedno vreme je, još sredinom 19. veka, bilo čak dvoverskih domaćinstava, pa "jedan brat veruje u Hrista a drugi u Muhameda, jedan klanja, a drugi se krsti". Ili: "U nekim kućama ima tri brata i sva tri drže da su Turci, a otac im Srbin, i tako sinovi klanjaju, a otac se krsti; a kad Bajram dođe, svi zajedno proslave, otac ide u crkvu, a sinovi u džamiju." - Kad se ovo uzme u obzir - pisao je prof. Lutovac - nije čudo što i danas žene održavaju neke hrišćanske običaje o Božiću i drugim većim praznicima.