Otadžbina jedini naslednik
Porodica Obrenović je zabranjivala vanbračnom sinu kneza Mihaila da se vrati u Srbiju, iako Velimir nikada nije pokazao želju za prestolom.
Kralj Milan je čak proganjao studente koji su boravili u Velimirovom domu, a za ličnog sekretara je uzeo onog istog Živka Radivojevića, Velimirovog druga koji ga je pokrao. I pored svega, Mihailov sin se javio u dobrovoljce kada su 1876. počeli srpsko-turski ratovi.
Odbijen je, ali je slao pomoć srpskoj vojsci. U ratu Srbije sa Bugarskom 1885. poslao je vojnicima 700 svinja. Obilato je pomagao Narodno pozorište u Beogradu, koje je podigao njegov otac. Velimir Teodorović je 1898. iznenada umro.
Kapela sa bistom
Državni savet, kao izvršni organ "Velimirijanuma", prema projektu ruskog arhitekte Vasilija Mihailoviča Androsova, 1926. godine je podigao i kapelu. Bistu zadužbinara uradio je Petar Ubavkić, prvi vajar poratne Srbije, a 18. maja 1927. godine zemni ostaci Velimira Todorovića preneseni su u kapelu.
Imao je tek 50 godina. Na poslednji počinak su ga ispratili samo verni sobar Teodor i srpski studenti u Minhenu.
Velimirov testament je pokazao da je on svu imovinu ostavio Srbiji, "mojoj Otadžbini, to jest, Kraljevini Srbiji kao mojem jedinom i isključivom nasledniku. Ovo će moje imanje biti odvojeno od državnog imanja kao zadužbina, i ova će zadužbina nositi ime Velimirijanum."
Obrenovići su pokušali da ospore ovaj poduhvat. Konačno je zadužbina "Velimirijanum" uvedena u registar 5. februara 1905. godine, a odluku je potpisao kralj Petar Prvi Karađorđević.
Tako se ispostavilo da su zadužbinu jednog izdanka Obrenovića zapravo postavili na noge članovi dinastije Karađorđević, koja ih je svrgla sa vlasti u Majskom prevratu, dve godine ranije.
Prvi upravnik "Velimirijanuma" bio je Nikola Pašić, predsednik Državnog saveta, a prva odluka bila je da se 1910. godine kosti osnivača zadužbine prenesu na Novo groblje u Beogradu. Velimirova zadužbina je pomagala razvoju nauke, umetnosti, trgovine, industrije i zanatstva. Iz njenog fonda otvarale su se škole i zavodi, i obrazovali siromašni, a nadareni ljudi.
Sve do 1940. godine, gotovo do propasti Kraljevine Jugoslavije, zadužbina Velimirova je pomagala dečjim obdaništima u radničkim četvrtima, raznim društvima građana, Srpskoj kraljevskoj akademiji nauka, Beogradskom univerzitetu, mnogim školama, muzejima, bibliotekama i izdavaštvu. "Velimirijanuma" odavno više nema, ali su ostali zapisi koji potvrđuju da je Velimir Mihaila Teodorović bio sin dostojan slavnog oca.
