MUNĆAN
G. Živica Munćan iz Bele Crkve, čiji su preci, otac, deda i pradeda, rođeni u obližnjem selu Kusiću, želi da zna detalje o svom poreklu, pa i zablude, ako ih ima. Njegov čukundeda i još dalji preci - prema porodičnom kazivanju - u Kusić su došli neznano kada iz sela Kruščice, takođe u ataru Bele Crkve, blizu granice s Rumunijom. Porodično predanje dalje kaže da su Munćani poreklom iz Rumunije gde su bili nomadi i prezivali se Munteanu. Budući da naglašava da su od pradede izvesno pravoslavci, sa slavom Sv. Nikola, možda je to predanje zabluda koju treba da razjasnimo.
Da odmah istaknemo da su muška imena znanih Munćana - Živica, Tomislav, Živa i Stanko - karakteristično srpska. Uz to, Munćana ima u desetinama vojvođanskih naselja, najviše u Banatu, kao i u Bačkoj, gde su, u Čurugu, zabeleženi još 1743. Stotinu godina kasnije, u Žablju, javlja se prezime Munćanin.
U dosadašnjim istraživanjima, i lično, upoznali smo mnogo ljudi s prezimenom Munćan koji su se izjašnjavali kao Srbi, nijedan kao Rumun. To potvrđuju i istraživanja D. Popovića - "Srbi u Banatu do kraja 18. veka" i J. Erdeljanovića - "Srbi u Banatu", koji beleži Munćane u Kruščici s nadimkom Bufani i posebno navodi da u selu ima i porodica Vlaha. Etnolog Milenko Filipović u knjizi "Banatske Here" napominje da neke familije, među njima i Munćani, imaju i "vlaške primese".
Činjenica je da je poslednjih vekova u istočnu Panoniju, najviše u tzv. Rumunski i Srpski Banat, stiglo mnogo porodica iz raznih delova Erdelja i Vlaške koja je dugo bila turska vazalna kneževina. Jugoslovenski popis stanovništva 1971. registruje da je tada u Vojvodini bilo 57.259 Rumuna - od Kikinde i Zrenjanina, preko Vršca, Bele Crkve i Pančeva do Novog Sada.
Ne zalazeći u najdavnija vremena, nesporno je da je na ovim prostorima zabeleženo prisustvo slovenskih naroda - Srba iz Srbije i Moravaca iz Moravske, istorijskog dela Češke, kao i Bugara, a od 11. veka i Ugara, tj. Mađara. Nesumnjivo da su tada dolazili i Vlasi, polunomadski stočari sa Karpata, posebno u periodu 1552-1717, kada je čitav Banat bio pod turskom vlašću kao Temišvarski vilajet. Tada nije bilo nikakve granice između istočnog i zapadnog dela, kao ni unutar celog Otomanskog carstva.
Od kraja 18. veka, Austrija, kao protivtežu ekspanzivnosti Ugarske, bez obzira na to što je bila u njenom sastavu, u Banat naseljava Nemce, Slovake, Poljake, Francuze, a potom počinje da pomaže i nacionalno buđenje Vlaha, kao Rumuna.
U takvim okolnostima stizale su i mnoge srpske i vlaške, odnosno povlašćene porodice iz vlaške kneževine Munteanije, planinske oblasti koju bismo srpski nazvali Prigorje, pa otuda i ovo prezime tzv. geografskog tipa.
