Hrastovima merili istoriju

Plodni sever Bačke, uz reku Tisu, od najstarijih vremena je privlačio žitelje, najpre varvare, potom Rimljane, Hune, pa Avare, koji su povukli sa sobom i slovenska plemena. U 13. veku, mađarski kralj Bela Četvrti ovde je naselio svoje podanike, a posle bitke na Kosovu polju, pristizali su i Srbi.

Od sela se tada prema veličini izdvajala Petrina, na obalama Ađanske bare, čiji su žitelji preteča današnjih Ađana. Oni su naselju promenili ime u Petrinac, a početkom 17. veka u Adu, prema graničarskom šancu na rečnom ostrvu Adica.

Na današnjem mestu Ada je nastala tek 1694. Beč ju je naselio Srbima izbeglim iz Otomanskog carstva i dao im velike povlastice. Već 1703. imali su osnovnu školu, a nekoliko decenija kasnije, i crkvu.

Privilegije su im ukinute kada i granica, pa je dosta Srba krenulo put Rusije. Bečki dvor je, strahujući od gubitka radne snage, počeo da naseljava i Mađare, Slovake, Bunjevce.

Tokom revolucionarne 1848. svi stanovnici su bili oslobođeni su najtežih dažbina, što je otvorilo vrata razvoju Ade. Kada je Beč 1870. ponudio na otkup krunske pašnjake i oranice, domogli su ih se veliki zemljoposednici, ne i vredni bezemljaši.

Ipak, ta raspodela je stvorila uslove za stvaranje salaša, bogatih vojvođanskih poseda.

Pošto je Ada proglašena za trgovište 1836, otvorene su prva apoteka, pošta i telegraf.

Od 1889. varoš je imala železničku stanicu, potom i električnu rasvetu. Salaši kod jezera Budžak danas su temelj seoskog turizma, i na njima se čuvaju hrastovi stari i 200 godina.

Za ljubitelje savremenog odmora, tu je centar "Adica", sa bazenima, peščanom plažom na Tisi, cvetnim baštama, fontanama, egzotičnim biljkama. Centar godišnje poseti 70.000 ljudi, zajedno sa gostima iz Nemačke, Austrije, Mađarske, Francuske, Italije i Švajcarske.