Na utakmicu sa mašinkom

Jesen, ratne 1912. godine. U Ivanjicu, koja se nalazila neposredno pored državne granice sa Turskom, vratila se iz Beograda grupa đaka i studenata u rodni kraj. Među povratnicima bio je i Milan Radojević, koji je u varoš na obalama Moravice doneo prvu fudbalsku loptu. Mladi su ubrzo uz podršku starijih varošana osnovali Ivanjičko đačko društvo Javor.

Jesen, ratne 1912. godine u Ivanjicu se vratio i Milan Radojević, koji je doneo prvu fudbalsku loptu. Mladi su uz podršku starijih osnovali Ivanjičko đačko društvo Javor

 

Osnivač i prvi predsednik bio je Milan M. Radojević, čija su sećanja zabeležena u monografiji pod nazivom "Igra beše jedino im blago", autora arhitekte Grade Lukovića:

"Ne baš veliki broj gledalaca posmatrao je fudbalsku premijeru, utakmica na kojoj su igrali 'plavi' i 'crveni'. U sećanju potonjeg advokata Živka Lukovića, jednog od aktera ove utakmice, ostala je uspomena na prvi rezultat - 1:1. Od te prve fudbalske utakmice magična lopta neodoljivo je privlačila omladince - đake, studente, radničku omladinu. Protivnici su nalaženi u ovom istom gradu, a timovi su sastavljani od 'osnivača' i 'onih drugih'!"

Posle Prvog svetskog rata utakmice su se najpre igrale na improvizovanom igralištu kod Stare vage, a zatim je Opštinska uprava odobrila korišćenje terena na delu varoši zvanom Vašarište. Zapisano je da su prvi fudbaleri bili Milan Radojević, Milenko Kušić, Rade Jović, Božidar Spasović, Živko Luković, Andra Bogdanović, Momčilo Sokić, Dušan Radulović, Dragoljub Milutinović, Sveto Popović, Dragomir Milutinović, Mišo Ajdačić...

Između dva svetska rata Javor je igrao uglavnom prijateljske utakmice sa timovima iz okolnih mesta kao što su čačanski Borac, Dragačevo iz Guče, Glorija iz Požege. Somborski sokoli...

U okviru Javora uspešno se odvijao i rad kulturno-prosvetne sekcije. Prve pozorišne priredbe održavane su u hotelima Spasović i Balkan. Počele su da rade knjižnica i čitaonica, priređivale su se književne večeri, a pokrenute su i zidne novine pod nazivom "Glas Javora".

U toku Drugog svetskog rata u svim sekcijama društva prekinut je rad, a u borbama za slobodu protiv fašističkog agresora svoje živote na oltar domovine položilo je 28 članova Javora. Odmah po oslobođenju Ivanjice krajem 1944. godine odigrana je i prva utakmica. Protivnik je bio Garnizon iz Valjeva koji je pobeđen sa 5:1.

Početkom iduće godine organizovana je turneja pod nazivom "Bratstvo-jedinstvo". Javorci su igrali u Sjenici, Novom Pazaru i Raškoj i ostvarili sve tri pobede. Na ovu turneju Ivanjičani su putovali kamionom na čijoj je kabini bio postavljen puškomitraljez!. Naime, prolazilo se kroz tek oslobođene krajeve koji još nisu bili dovoljno bezbedni.

Prvi značajniji uspeh Javor je ostvario u leto 1958. godine kada se plasirao u Kragujevačku zonu gde se ravnopravno nosio sa klubovima iz Čačka, Užica i Kraljeva. U sezoni 1961/62. "javorci" su u prvenstvu Kragujevačke zone pretekli užičku Slobodu, Slogu iz Kraljeva, Moravu iz Jagodine, Deževu iz Novog Pazara i osvojili treće mesto iza drugoplasiranog Napretka iz Kruševca i čačanskog "Borca" i tako izborili plasman u Srpsku ligu.

U saveznom rangu takmičenja beli sa Moravice prvi put su nastupili 1994. u Drugoj ligi, ali su se brzo preselili u niži rang takmičenja. Prvi put su "javorci" postali članovi Super lige 2002. godine, ali samo za jednu sezonu. Od 2009. Ivanjica je dobila stalnog člana Super lige.

Ivanjica je oduvek bila rasadnik rasnih fudbalera kao što su Dragana Jovanovića, Boška Petrovića, Srba, Blagoja i Petra Krivokuću, Andriju Ranđića, Baćka Lukovića, Vladicu Kovačevića, Mira Vučićevića, Đoka Đurića, Dobrosava Šarčevića, Zorana Bjelogrlića i drugih.