Kletva za drske igrače
Upravo zahvaljujući najvrlijim preobraćenim hrišćanima, crkvene igre su se pretvorile u blud i razvrat. Njima, naime, nije bilo dovoljno da u slavu Bogu i svecima igraju i pevaju samo danju, u crkvi, gde su žene bile odvojene od muškaraca, nego i noću, na crkvenim bdenijima. Uzalud su crkvene starešine prekorevale i osuđivale ovakve postupke.
Razuzdanost se narodu osladila, pa je trajala neprestano, čak je i rasla, tako da je skrenula pažnju i samog Sabora. Najviše svešteničko telo je 622. pokušalo da dokaže da praznovanja svetih ličnosti uz igru i pesmu više nisu hrišćanska, nego su se vratila neznabožačkim običajima, iz vremena Dionisijevih i Bahusovih svečanosti.
Pape Grgur Treći i Zaharija su polovinom 8. veka objavili prve dekrete protiv razuzdanosti u crkvama, a pojedini episkopi su potpuno obrnuli ćurak: dok su ranije versko igranje nazivali anđeoskim, od tada su počeli u svojim spisima da ga napadaju kao bezakonje.
Prvi hrišćani u Grčkoj, Italiji, Galiji i Nemačkoj su zadržali svoje mnogobožačke igre, pa su se one, prenesene na hrišćanske praznike, igrale i odobravale radi veličanja službe Božije, ali su se upravo u tim zemljama i najpre izmetnule u raskalašnost. Zato su sledovale zabrane.
Među prvima je nemački apostol Bonifacije u 8. veku zabranio igre laika, nesveštenih lica i pevanje devojaka, a čašćenje hranom i pićem po crkvama označio kao nedopušteno i grešno.
Takve zabrane su bile česte sve do novog doba. Ponekad se na igrače bacala i anatema, ili su se širile legende o strašnoj kazni koja bi ih snalazila. Najčešća je bila priča nastala u 11. veku u Engleskoj o tome kako su o Božiću šesnaestorica pijanih seljaka i tri žene igrali na groblju nekog manastira.
Kako su vikali, i larmom uznemiravali sveštenika pri Božjoj službi, on im je igru najpre zabranio, a pošto nisu hteli da ga poslušaju, sveštenik im je tada, u svetom uzbuđenju, uzviknuo: "Igrajte cele godine!".
Od tada su neposlušni igrači igrali danju i noću, nemogavši da se zaustave sve dotle, dok arhiepiskop iz Kelna nije kletvu opozvao. Žene su odmah pale mrtve, a muškarci su se od tada tresli celog života i nikada više nisu mogli pošteno da se razvesele.
Prokletstvo drskih igrača pojavilo se u nekoliko verzija tokom narednih vekova i bilo prisutno među svim evropskim narodima, pa i Srbima.
