Godišnjica Erdutskog sporazuma
Potpisivanjem Erdutskog sporazuma završeno je ratno stanje na prostoru Istočne Slavonije, Baranje i Zapadnog Srema i, kako se u Zagrebu naglašava, "počela mirna reintegracija tih krajeva u ustavno-pravni poredak Hrvatske.
Ove godine vlada je po prvi puta pokrovitelj obeležavanja godišnjice potpisivanja, na čemu će se skupiti čitav hrvatski državni vrh.
Osnovni sporazum o području istočne Slavonije, Baranje i zapadnog Srema, poznatiji pod nazivom Erdutski sporazum, potpisali su 12. novembra 1995, hrvatski visoki zvaničnik Hrvoje Šarinić i ministar spoljnih poslova Savezne Republike Jugoslavije Milan Milutinović.
Sporazum su pripremili i u njemu posredovali američki ambasador Hrvatskoj Piter Galbrajt i potpredsednik Međunarodne konferencije u bivšoj Jugoslaviji Torvald Štoltenberg.
Potpisivanju sporazuma o mirnoj reintegraciji prethodio je dogovor hrvatskog predsednika Franje Tuđmana i srpskog predsednika Slobodana Miloševića u Dejtonu, gde se pod okriljem Sjedinjenih Američkih Država odvijala mirovna konferencija o Bosni i Hercegovini.
Sporazumom je predviđen prelazni period u trajanju od jedne do dve godine u okviru koga bi područje tog dela Hrvatske bilo pod administrativnim nadzorom Ujedinjenih nacija.
UN je trebalo da formiraju višenacionalnu policiju, sprovedu demilitarizaciju i organizuju lokalne izbore. Čak sedam od 14 stavki Erdutskog sporazuma odnosilo se na različite aspekte zaštite ljudskih prava.
Za primenu Erdutskog sporazuma bila je zadužena misija svetske organizacije UNTAES - Prelazna uprava za istočnu Slavoniju, Baranju i zapadni Srem, koja je inaugurisana Rezolucijom 1037. Saveta bezbednosti UN od 15. januara 1996.
Sporazumom je bila predviđena adekvatna zastupljenost Srba u organima lokalne uprave i državnih i javnih službi, korištenje srpskog jezika i pisma, srpske vaspitne, obrazovne i kulturne ustanove, uključujući i srpske osnovne i srednje škole po posebnim programima.
Predviđeno je i formiranje Zajedničkog veća opština koje su činile opštine sa srpskom većinom kao značajan oblik političke autonomije.