Ukleti igrači

Razuzdanost se narodu osladila, pa je trajala neprestano, čak je i rasla tako da je skrenula pažnju i samog Sabora. Najviše svešteničko telo je 622. pokušalo da dokaže da praznovanja svetih ličnosti uz igru i pesmu više nisu hrišćanska, nego su se vratila neznabožačkim običajima, iz vremena Dionisijevih i Bahusovih svečanosti. Papa Grgur Treći i Zaharije su polovinom 8. veka objavili prve dekrete protiv razuzdanosti u crkvama, a pojedini episkopi su potpuno obrnuli ćurak: dok su ranije versko igranje nazivali anđeoskim, od tada su počeli u svojim spisima da ga napadaju kao bezakonje.

Prvi hrišćani u Grčkoj, Italiji, Galiji i Nemačkoj su zadržali svoje mnogobožačke igre, pa su se one, prenesene na hrišćanske praznike, igrale i odobravale radi veličanja službe Božje, ali su se upravo u tim zemljama i najpre izmetnule u raskalašnost. Zato su sledovale zabrane. Među prvima je nemački apostol Bonifacije u 8. veku zabranio igre laika, nesveštenih lica i pevanje devojaka, a čašćenje hranom i pićem po crkvama označio kao nedopušteno i grešno. Takve zabrane su bile česte sve do novog doba.

Ponekad se na igrače bacala i anatema, ili su se širile legende o strašnoj kazni koja bi ih snalazila. Najčešća je bila priča nastala u 11. veku u Engleskoj, o tome kako su o Božiću šesnaestorica pijanih seljaka i tri žene igrali na groblju nekog manastira. Kako su vikali, i larmom uznemiravali sveštenika pri božjoj službi, on im je igru najpre zabranio, a pošto nisu hteli da ga poslušaju, sveštenik im je tada, u svetom uzbuđenju, uzviknuo: "Igrajte cele godine!".

Od tada su neposlušni igrači igrali danju i noću, ne mogavši da se zaustave, sve dotle dok arhiepiskop iz Kelna nije kletvu opozvao. Žene su odmah pale mrtve, a muškarci su se od tada tresli celog života, i nikada više nisu mogli pošteno da se razvesele. Prokletstvo drskih igrača pojavilo se u nekoliko verzija tokom narednih vekova i bilo prisutno među svim evropskim narodima, pa i Srbima.