Ono naše što nekad bejaše: Strip osvaja Evropu
Ali, trebalo je da prođe skoro milenijum i po do pronalaska štamparske prese, kako bi se uz crtež dodale i reči.
Preteče stripa su se bavile najpre religijom, a od 17. veka teme su se proširile na politički i društveni život. Strip je polako dobijao obrise komedije, ali i satire. Prvim profesionalnim crtačem stripa smatra se švajcarski umetnik Rudolf Tofer, koji se polovinom 19. veka dosetio da postavi slike u nizu i tako oblikuje priču sa komentarima ispisanim u dnu slika. Plagijatori su ove ilustrovane nizove proširili po Evropi, potom i preko Atlantika. U Americi se otišlo najdalje, pa su teme postale i akcije, avanture novostvorenih junaka, misterije i svakojaki humor. Tamo su izmišljeni i superheroji, poput još živih Supermena i Spajdermena.
U današnjem svetu strip ima tri središta, Francusku i Belgiju kao jedan, te Japan i SAD. Svaki ima sopstvenu tradiciju, koja je strip od prizemne burleske dovela do devete umetnosti, kako se strip danas naziva, pre svega zato što svaki crtač unosi sopstvenu ličnost i u crtež i u priču koju strip priča. Strip je postao sredstvo masovne komunikacije, budući da se širio putem visokotiražnih novina i magazina.
Leteći listovi
Zahvaljujući austrijskom glumcu i dramaturgu Alojzu Zenefelderu koji je pronašao novi sistem litografije, od 1796. iz štampe su krenule prve publikacije za najširu publiku.
Bili su to ilustrovani časopisi koji su prikazivali aktuelne događaje sa posebnom naklonošću prema mitološkim pričama, romantičnim novelama, pa i velikim zločinima. U Francuskoj su slikovane priče sastavljali najpoznatiji crtači, a u Nemačkoj su pokrenute Slikovnice, u kojima su pojedinačne sličice pratili tekstovi u stihu.
U Nemačkoj je, već sredinom 19. veka, počeo da izlazi prvi pravi humoristički list nazvan "Leteći listovi", u kome će prve radove objaviti i poznati satiričar Vilhelm Buš, "otac" slavnog para nestašnih dečaka Maksa i Morica. Poplava ilustrovanih časopisa bila je posledica ideja prosvetiteljstva da narod uči uz razonodu, ali i da se satirom, političkom kritikom uvaljanom u sladak humor, u vremenu nacionalnog buđenja i ujedinjavanja naroda u Evropi podstaknu čitaoci na razmišljanje i time navedu na građansku neposlušnost. Crteži su bili idealni za taj cilj.