Glas o lekovitom blatu
Smeštena u ataru sela Donja Badanja, u dolini reke Cernice, a pod istorijskom planinom Cer, banja je bogata brojnim potocima čiste vode, kao i najraznovrsnijim drvećem: ovde zajedno rastu bukva, hrast, cer, bagrem, gram, crni bor, lipa, beli bor, smrča, ariš, javor, crni grab. Zato je ovaj kraj postao omiljeno stecište izletnika, planinara i drugih ljubitelja prirode.
Lekovite vode ove banje slučajno su otkrili pastiri koji su primetili da stara i bolesna goveda čudesno ozdrave nakon što se provaljaju u blatu ovog područja. Prema narodnoj izreci da se dobar glas daleko čuje, vrlo brzo su se pročula i lekovita svojstva ovog blata. Malo-pomalo, počeli su tu da dolaze i ljudi iz drugih krajeva.
Tako su pored zemljoradnje meštani dobili još jedan posao, da primaju i ugošćavaju posetioce, i ova tradicija se održala ceo vek. To su bili prvi počeci razvoja banje Badanje, koji su nastavljeni kada je čuveni srpski hemičar i rektor Velike škole akademik Marko T. Leko analizirao 1889. vodu sa sumporovitog i gvožđevitog izvora. Prvo kupatilo u ovoj banji izgradio je 1938. veleposednik Lazarević.
Pravi razvoj Badanje krenuo je od polovine 20. veka, gradnjom savremenog kupatila sa kadama.
Zavičaj Miloša Obilića
Na Ceru, čuvenom po jednoj od prvi pobeda nad Austrougarskom u Prvom svetskom ratu koju su srpski vojnici izvojevali pod komandom vojvode Stepe Stepanovića, danas se nalaze ostaci srednjovekovnih utvrđenja Kosanin grad i Trojanov grada.
Ovaj kraj je i zavičaj kosovskog junaka Miloša Obilića za koga se veruje da je podigao manastir Čokešina na Ceru. Legenda o caru Trojanu i njegovim kozjim ušima je nadaleko poznata, a manje se zna da on kozje uši nije imao, ali jeste imao pet kćeri, od kojih su poznate samo četiri, i to po tome što su po njihovim imenima nazvani gradovi Koviljača, Vidin, Soko-grad i Kosanin grad.