U Nemačkoj 10 miliona stranaca, a evo gde su Srbi

Prema podacima Saveznog zavoda za statistiku, čak 5,7 miliona, od ukupno dobrih 10 miliona ljudi sa stranim državljanstvom, koliko je registrovano krajem prošle godine, potiče iz zemalja koje nisu članice Evropske unije. 

Najveći broj novih useljenika u Nemačku dolazi, pre svega, iz Sirije, Avganistana i Iraka, pokazuju statistički podaci, prema kojima je u zenitu migrantske krize, 2015. godine, u Nemačku stiglo milion i po ljudi. Prošle godine je, međutim, njihov broj smanjen i registrovano je 480.000 pridošlica. 

Gde su Srbi pronašli svoje mesto

Kada je reč o građanima Srbije, činjenice i život pokazuju da su oni pronašli svoje mesto uglavnom u industrijski moćnim pokrajinama - Severnoj Rajni-Vestfaliji, Bavarskoj, Baden-Virtembergu, Hesenu, Berlinu, Hamburgu.., dok po pitanju azilanata statistika pokazuje da se oni već duže ne nalaze među prvih 10 zemalja po broju zahteva za azil u Nemačkoj. 

Građani Srbije, takođe, važe za dobro integrisane građane Nemačke, čija deca posećuju redovno škole, a oni ne žive od socijalne pomoći ili izolovano, u getu, već svoju egzistenciju temelje, uglavnom, na radu i to u manjim firmama, često u oblasti turizma i ugostiteljstva, ali i u zdravstvu, metalnoj industriji, proizvodnji, poljoprivredi, uslugama čišćenja. . . 

Nemačka, zbog svog čuvenog blagostanja i dobre privredne klime, privlači i građane EU, tako da, aktuelni statistički podaci pokazuju da u zemlji živi i 4,3 miliona stranaca, poreklom iz EU. 

Rast nataliteta

Na povećanje broja stranaca u Nemačkoj utiče, kaže statistika, i natalitet - pa je tako 2015. i 2016. godine među građanima koji poseduju isključivo strano državljanstvo razlika u korist života, odnosno, između nataliteta i mortaliteta, bila oko 100.000 ljudi. 

Da je Nemačka privlačna za strance, pokazuju i činjenice, prema kojima je od početka 2015. godine iz Centralnog registra stranaca izbrisano čak 230.000 ljudi, pošto su oni, u međuvremenu, zatražili i dobili nemačko državljanstvo. 

Kada je reč o raspodeli stranaca po pokrajinama, statistika pokazuje da je i sada, kao i ranije, najveći broj njih našao uhlebljenje u Severnoj Rajni -Vestfaliji. U toj najvećoj nemačkoj pokrajini, sa oko 18 miliona stanovnika, živi čak 2, 5 miliona stranaca. 

Nije isto na istoku i zapadu

Stranci nisu pravilno raspodeljeni na teritoriji Nemačke: na istoku zemlje, u nekadašnjem DDR-u, najveći broj stranaca došao je iz Sirije, Rusije i Poljske, dok je na zapadu države najveći broj Turaka. I tu, kod Turaka, počinju mnogi problemi vezani za integraciju stranaca u nemačko društvo, ali i rasprave o tome da li islam u međuvremenu pripada, ili ne pripada Nemačkoj. 

Oni su, pokazuju različite studije, loše obrazovani, češće od ostalih stranaca su bez posla, slabo govore nemački, žive od socijalne pomoći države, a žene su im, uglavnom, domaćice - sumorna je slika prosečnog Turčina u Nemačkoj, viđenog očima pojedinih istraživača društvenog života. 

Ovako depresivna slika besperspektivnog Turčina u ekonomski moćnoj Nemačkoj pokreće osnovno pitanje - ko je kriv za njegovu sudbinu - on sam, zbog nespremnosti i odsustva želje za integracijom ili nemačko društvo i politika. Da u zemlji i nije sve baš tako sumorno, kako pokazuju neka istraživanja, a ukazuju i političari i statističari, koji navode da se u zemlji, vidi se po tome što se, ipak, stvara "turska elita", o čemu pre desetak godina nije bilo ni govora. 

Njoj, recimo, pripada fudbalski reprezentativac Mezut Ozil, turski političari u Nemačkoj, kao i rastući broj Turaka sa završenim fakultetom - mnogi lekari, inženjeri, uspešni privrednici, glumci, novinari...I Emine Demirbiken Vegner, političarka demohrišćana kancelarke Merkel i ćerka jednog turskog stolara, koja je kao osmogodišnja devojčica došla u Nemačku i na početku nije znala jednu jedinu reč nemačkog, a kasnije završila studije germanistike, kaže da je tačna i vredna kao Prus, a temperamentna i darežljiva kao Turci. 

Pitanje integracije miliona stranaca u Nemačkoj jedna je od aktuelnih tema o kojoj se i pre i posle izbora diskutuje, uz ukazivanje da je taj proces, ipak, ''dvosmerna ulica'' i da je, pored želje za integracijom, potrebna takođe i ''kultura dobrodošlice''.