Izvori zdravlja i dugovečnosti (1): Kraljica srpskog turizma

Od davnina je bila poznata po svojim lekovitim izvorima, a pronalasci raznog oruđa govore da su i praistorijski ljudi koristili njene blagodeti. Rimljani su, mnogo vekova kasnije, na mestu Vrnjačke Banje prvi izgradili lečilište i izvor tople vode. Veruje se da su prethodno i starosedeoci, keltsko pleme Skordisci, koristili vodu sa izvora za piće, kupanje i lečenje.

Koliko je banjska voda bila čuvena u antičko doba, najviše govore pronađeni brojni zlatnici iz drugog i četvrtog veka, koje su Rimljani bacali u bunare. U banji su pronađeni i ostaci bazena za kupanje. I južni Sloveni su znali za lekovitost vrnjačkih mineralnih voda. Ipak, o istoriji Vrnjačke Banje tog doba se malo zna. U legendama se pominje da su turski begovi i spahije rado dolazili ovde na odmor. Pošto su domaće stanovništvo primoravali da ih služi, ono je, iz bunta, zatrpavalo lekovite izvore.

Tek tridesetih godina 19. veka, u oslobođenoj Srbiji, knez Miloš Obrenović pozvao je geologa, saksonskog barona Herdera da ispita mineralne vode i on je to učinio 1835. godine. Već posle prvih analiza Herder je vrnjačku vodu ocenio kao veoma kvalitetnu, upoređujući je sa Karlovim Varima u Češkoj. Na moderan razvoj banja je ipak sačekala još nekoliko decenija.
Banjsko jezgro sagradili su ugledni ljudi Kruševca, Kraljeva i Trstenika.

Oni su se udružili i osnovali Osnovatelno fundatorsko društvo kiselo vruće vode u Vrnjcima 1868. godine. Otkupili su zemljište na kom su se nalazili izvori lekovite vode, koje je do tada bilo u rukama seoskih gazda, i sagradili prva zdanja.