Šare na Mesecu
Drevni narodi voleli su mesečinu jer im je ona ublažavala noćnu tamu. Pojedinci su verovali da se na Mesečevoj površini mogu videti razna znamenja, a seljaci su znali da Mesec može da utiče na setvu i žetvu.
U svešteničkim školama drevne Mesopotamije Mesec je proučavan kako bi se upoznale njegove karakteristike, njegovo kretanje i mene. Kinezi su verovali da potiču od predaka koji su sa Meseca pali na zemlju.
oseban kult Meseca gajili su i skandinavski narodi, koji su Mesečeve mene obeležavali na jednom štapu sa četiri lica koji su nazvali Al-Mon-agt. Neki pretpostavljaju da od tog naziva potiče reč almanah, to jest, kalendar, knjiga koja označava dane, mesece, Mesečeve mene, praznike i svečanosti u godini, vezane za naš satelit.
Tajanstveni hram
Nekada davno, na jugu Arabijskog poluostrva, postojala je bogata zemlja. Prestonica te zemlje bio je Mareb, a pominje se i hram posvećen bogu Meseca Ilumkuhu. To je bila velika okrugla građevina do koje se dolazilo okruglim stepenicama, na visokim stubovima. Međutim, Mareb je polako propadao, a hram je zatrpao pesak. Arheolozi su ga otkrili tek sredinom 20. veka. Utvrdili su da je istog oblika kao i hram u Mozambiku, koji je, takođe, bio posvećen Mesecu.
U grčkoj mitologiji Mesec je bila Artemida, kćerka Zevsa i Lete. Poznata je i pod imenom Selena koja je bila sestra Sunca: prolazila je nebeskim svodom na kolima u koja su bila upregnuta dva konja.
Već u 6. veku pre nove ere, pojedini grčki astronomi došli su do saznanja da je Zemlja okrugla, da se kreće oko Sunca kao središte svemira, i da je Mesec Zemljin pratilac. Međutim, niko nije verovao pa je trebalo da prođe još 1.000 godina pre nego što je Kopernik formulisao te teorije, unevši suštinske promene u ljudska saznanja o svetu i vasioni.