Crkva Svete ruke
Sačinjavaju ga crkva Vavedenja Presvete Bogorodice i u današnje vreme obnovljeni i naseljeni konak iz 19. veka. Bogorodičina crkva u Dubokom Potoku je podignuta u 14. veku, a zatim nekoliko puta rušena, ali i obnavljana, a najobuhvatnije u 16. veku i prvoj polovini 18. veka.
Srebrno jevanđelje
Manastir Duboki potok poseduje dragocenu zbirku starih srpskih rukopisnih i štampanih knjiga iz 14, 15. i 16. veka. Od novijih knjiga tu se čuva i srebrom okovano Jevanđelje iz prve polovine 19. veka i ikona Svetog Jovana Preteče iz 14. veka.
Manastir je jedno vreme bio napušten, ali je oživeo dolaskom monaha iz manastira Crna reka. Crkvu Svete Bogorodice narod naziva crkva Svete ruke, prozvana tako po relikviji, ruci Svetog Nikite koju je u burnim vremenima, po narodnom predanju, zajedno sa kovčežićem, preneo iz Pećke patrijaršije neki kaluđer koji je sa njima prenoćio na ostacima stare crkve.
Tu su seljani potom sa popom Đorđem podigli crkvicu Svete Prečiste, Vavedenja Svete Bogorodice. Natpis crkva Svete ruke izliven je na zvonu koje se i danas nalazi u zvoniku.
Duboki potok je stoga u narodu poznatiji kao Sveta ruka. Manastir je odigrao presudnu ulogu u čuvanju i razvijanju nacionalne svesti i samosvesti na padinama Mokre gore, Rogozne i u dolini Ibra.
Na taj način uspostavljena je i veza sa prosvetnim, kulturnim i civilizacijskim dostignućima pretkosovske i pokosovske Srbije koji se računa i kao most prema novoj evropskoj kulturi i civilizaciji. To je bio prvi korak, ali od sedam milja, a najviše zahvaljujući Raško-prizrenskoj mitropoliji i nekadašnjem srpskom konzulatu u Prizrenu.