Švapče u Beogradu

Njih dvoje su imali kratku, ali strasnu ljubavnu vezu, a 1849. godine dobili su dečačića. On je kršten u katoličkoj crkvi i dobio je ime Viljem. Bio je to jedini sin slavnog srpskog kneza.

Ženidba sa devojkom niskog roda, naravno, nije dolazila u obzir, ali se Mihailo poneo kavaljerski: devojci je kupio kuću usred Beča i dao joj miraz koji joj je omogućio da se uda za bečkog lekara Šustera. Za Viljema je plaćao izdržavanje preko svog bankara Tirkea.

Međutim, Marijin muž je u pastorku video samo zlatnu koku, pa je preko supruge stalno od kneza Mihaila tražio sve više i više novca, a sam se uvaljivao u dugove. Zbog toga je čak i kuća, koju je srpski knez kupio Mariji, otišla na doboš. Otkupio ju je knez, ali ovoga puta na dečakovo ime. I dalje nezadovoljan kako se njegov sin odgaja i vaspitava, knez ga je 1857. preselio u Beograd.

Smestio ga je u kuću Ante Radivojevića, upravnika svojih imanja. Tajanstveno dete koje govori samo nemački jezik, Švapče, kako su ga u poluglasu nazivali, izazvalo je ogromnu radoznalost male beogradske čaršije.

Isprva se mislilo da je Viljem vanbračni sin dvorskog upravnika Radivojevića, čija se žena Sofija trudila da mališanu bude druga majka, a njihov sin Živko mu je bio kao brat. Brzo je primećeno da je Viljem u izuzetnim odnosima sa knezom, ali se i dalje još neko vreme verovalo da je on, ipak, samo knežev štićenik iz Beča.

Dečak je upisan u osnovnu školu kod Saborne crkve, i tu je naučio srpski jezik. Kada je prešao u gimnaziju, dobio je ličnog sobara Teodora Petkovića, koji je uz njega ostao do kraja života.

Petković je bio knežev poverenik u vezama sa sinom, što se tumačilo namerom da je Mihailo još tada hteo da svog sina ozakoni, možda ga i imenuje za naslednika, kako se tada već šuškalo po Beogradu.