Izložba radova Radomira Damnjanovića

Izbor radova iz Damnjanovog opusa sačinjen je tako da hronološki obuhvati različite poetike i raznovrsne medije u kojima je ovaj umetnik stvarao tokom svog višedecenijskog bavljenja umetnošću.

Izložbu prati luksuzna dvojezična monografija "Damnjan", u izdanju Vujičić kolekcije, čiji su autori istoričar umetnosti Jerko Denegri i italijanski kritičar Tomaso Trini.

Radomir Damnjanović rođen je 1937. godine u Mostaru. Završio je studije na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu. 1958. godine imao je svoju prvu samostalnu izložbu u Beogradu.

Izložba će biti otvorena do 20. maja.
 

Radomir Damnjanović Damnjan radi u različitim medijima, od slikarstva do performansa, fotografije i videa.

Damnjan je počeo da radi u okruženju beogradske umetničke klime početkom 60-ih da bi već sredinom iste decenije, u seriji “Krugova” i niza ostalih minimalističkih slika, stigao do originalne verzije apstrakcije “tvrdih ivica”.

Prema navodima Denegrija, u korpusu moderne srpske umetnosti izvršio je radikalni iskorak i obeležio krupni koncepcijski preobražaj od “pariskog” ka “američkom” tipu modernističkog slikarstva.

To je bio početak Damnjanovih raskida sa svojim visoko kotiranim statusom u kontekstu domaćeg posleratnog modernizma.

Učešćem na istorijskoj izložbi “Drangularijum” u Galeriji SKC-a u Beogradu 1971. godine, kao i nastupima narednih godina, ušao je u domen nove umetnosti 70-ih, u koju je uneo ne samo izuzetnu kreativnu energiju, nego i rizik odbacivanja svoje prethodne pozicije, dodao je Denegri.

Sve to u ime krajnje neizvesne sudbine umetnika koji, delujući u dva društvena, politička i kulturna sistema - jugoslovenskom do tada i italijanskom posle 1974. godine, svesno teži provociranju.

Damnjan se bavio istovremeno performansom, slikarstvom, videom, filmom i fotografijom, sve u cilju iskazivanja svog neuklopljivog umetničkog individualizma.

Ali, ni takva avantura nije ga zaustavila i smirila u njegovim umetničkim preobražajima.

Početkom 80-ih, u klimi postmodernističkog pluralizma, ušao je u područje prividnog povratka klasičnim tematskim oblastima, mrtvoj prirodi i portretima, ali direktnim slikanjem na sopstvenom licu crta lica drugih osoba.

Svim tim umetnikovim preobražajima još uvek nije bio kraj, nego tek nastavak kretanja i početak ulaska u krajnje nepregledno polje umetnosti na prelasku iz 20. u 21. vek.