Zaboravljeni običaji: Grad legendi

Veruje se da je građen u 13. veku, kad i manastir Žiča, radi zaštite manastira, ili nešto kasnije, u doba kralja Milutina Nemanjića, kao odbrana od Tatara. Postoji legenda da ga je sazidala Irina Kantakuzin, žena poslednjeg srpskog vladajućeg despota Đurđa Brankovića, u narodu poznata i kao Prokleta Jerina. Zato se Maglič i danas često naziva Jerinin grad.

Ova tvrđava je, prema običajima svog vremena, građena da bude skoro neosvojiva. Do nje se danas dolazi preko nesigurnog visećeg mosta na Ibru, a zatim uskim puteljkom. Neki arheolozi pretpostavljaju da je Maglič građen u nameri da se sedište srpske države preseli ka severu, ali takvu zamisao koja je mogla poteći od umnih Nemanjinih sinova, Stefana i Save, unuci i naslednici nisu uspeli da ostvare.

Državno sedište je tokom 13. veka bilo u Rasu, kako bi preseljenje vladarskog sedišta na Kosovo nagovestilo pravac širenja nemanjićke države ka jugu. Žiča je ostala još udaljenija od vladarskog dvora, bez organizovane odbrane i pribežišta u slučaju opasnosti.

Najveća misterija naučnika ostaje upravo to, što se ne zna ko je, zapravo, živeo u magličkom zamku. Vojska i monasi sigurno nisu mogli da budu glavni stanari prekrasnih palata. Čak nije poznato ni da li je pre konačnog turskog osvajanja opsedan i napadan, jer nema nalaza koji bi ukazivali na borbe oko zamka i rušenje bedema. A kada su ga napali Turci u 15. veku, Maglič je po svoj prilici zauzet bez borbe.