Trn u oku begovima

Narod koji je tu živeo služio je kao politička moneta ne samo Otomanskoj imperiji, nego i austrijskoj, ruskoj i britanskoj velesili, potom i Nemcima, Italijanima, Amerikancima...

Zato je Srbiji i srpskim zemljama bila dragocena svaka pomoć koju su mogli da dobiju od ljudi koji su živeli van njihovih granica, čak i kada tim ljudima diplomatija nije bila zanat. Neki su odlazili u inostranstvo na školovanje, druge je vukao avanturistički duh, a prvi iseljenik koji se obreo u srpskoj diplomatiji, Sava, iz stare plemićke porodice Vladislavića, doslovno je oteran sa domaćeg ognjišta.

Vladislavići su živeli u Hercegovini, u blizini Gacka, skoro do kraja 17. veka. Razvaline njihovog doma i danas stoje, a Gačani sa ponosom pričaju kako je ta porodica bila "najznamenitija od vremena srpskog carstva". Vlastelinsko pravo su zadržali i pod Turcima, što je bilo trn u oku begovima Čengićima koji su dobili deo gatačkog pašaluka. Predanje kazuje da su jedne noći Čengići su udarili na Vladislaviće. Drugog izlaza nije bilo, neki Vladislavići su pobegli u Crnu Goru, drugi u Dubrovnik, treći čak u Rusiju.