Crne rupe u Atlantiku

Tadašnje istraživanje je pokazalo da se na tom području pojavljuju virovi širine od jednog do 100 kilometara, koji u sebi nose abnormalnu količinu morske soli koja praktično previre ogromne površine Atlantika.

Pošto topla voda ostaje na površini okeana, virovi pomažu da se morska voda prezasićena solju ipak probije do samog dna okeana. Ova pojava je toliko ogromna i snažna da ima značajnu ulogu u stabilnosti planetarne klime.

Posle otkrića velikih morskih crnih rupa koje se pojavljuju u Atlantiku, naučnici su, posebnim rendgenskim senzorima na satelitima, otkrili da se još veći virovi sličnih karakteristika pojavljuju na obali Brazila i zapadno od obale južne Afrike, a kasnije i u Južnom Atlantiku i jugozapadnom delu Indijskog okeana.

Neosporno je utvrđeno da ovaj prirodni fenomen svojom snagom utiče na stvaranje klimatskih promena. Naime, duboki okeanski virovi su deo jakih morskih struja koje regulišu umerenu klimu planete. Smatra se da bi planeta Zemlja bila okovana ledom ako ne bi postojala morska strujanja.

Na primer, meksička struja iz tropskih delova srednje Amerike prenosi ekstraslanu i toplu vodu ka području Evrope. Zahvaljujući ovoj struji zapadna i severna Evropa imaju toplu klimu poslednjih 10.000 godina. Ili, obrnuto, Humboltova hladna struja na zapadu Amerike, osigurava da se tropski i suptropski delovi ovog kontinenta ne pregrevaju.

Pojave velikih crnih rupa, virova, i dalje su predmet proučavanja, jer je ostalo mnogo pitanja na koja, za sada, nema odgovora.