I to je (bio) Balkan: Dva patrijarha
Turska vojska je zatim opljačkala Dečane, Đurđeve stupove, Sopoćane, Studenicu. Srbi su proglasili svog patrijarha za narodnog vođu i obratili se austrijskom caru Leopoldu sa ponudom da car postane njihov nasledni vladar. Naročito važno im je bilo da se osigura jedinstvo crkve i sveg srpskog naroda, ali i da se obezbedi samouprava u odnosu na katoličku crkvu.
Tokom pregovora preprečili su se interesi mađarskog plemstva i katoličkog klera. Car Leopold je isprva bio raspoložen da ispuni sve srpske zahteve, ali je na kraju umanjio patrijarhove nadležnosti.
Srbi prečani su samo uz mnogo prolivene krvi za novu domovinu mogli da održavaju svoju samoupravu. Tako je bilo sve do kraja 19. veka.
Od Velike seobe Srba crkva više nije bila jedinstvena. U Peći su preovladali fanarioti, grčka elita iz Carigrada, a crnogorski vladika Danilo je 1697. postao poglavar i svoje države i svoje crkve.
Pod uticajem Vaseljenske patrijaršije sultan je na tron u Peći stavio Kalinika Prvog, Grka. Zato su do smrti Arsenija Trećeg srpskom crkvom vladala dva patrijarha. Iako je većina srpske pastve odbila saradnju sa Kalinikom, on je velikim požrtvovanim radom uspeo da očuva samostalnost Pećke patrijaršije i olakša sudbinu Srbima, preostalim na starim ognjištima.