Remilitarizacija nemačke diplomatije (3): NATO je dobar, ostali su loši
Uz to je uvek bilo sugerisano da su se saveznici u Drugom svetskom ratu borili protiv holokausta, a ne radi sopstvenih interesa. Pri tom je zaboravljeno da oni nijednom nisu bombardovali pruge koje su vodile do Aušvica, iako su to neprekidno zahtevale mnogobrojne jevrejske organizacije, a od 1944. godine su imali dovoljno saznanja o logorima smrti i konkretne mogućnosti da deluju.
"Od jula 1944. godine saveznici su znali i lokaciju i svrhu Aušvica, uključujući način na koji su Jevreji, deportovani u logor iz cele Evrope i ubijani u gasnim komorama", piše Martin Gilbert.
Otvorena vrata
Akcije NATO-a izvan njegovih granica, kao i Bundesvera izvan Nemačke, od 1999. godine više niko nije ozbiljno dovodio u pitanje.
Englezi čuvali pilote
Dok su u Engleskoj Čerčilovi planovi da se bombardovanjem unište prilazni putevi logoru odbačeni uz obrazloženje da bi time bili ugroženi životi britanskih pilota, iste te godine su saveznički dobrovoljci leteli iznad oblasti u kojoj se nalazi Aušvic kao podrška poljskim ustanicima. Američki bombarderi su redovno preletali ovu zonu između avgusta i septembra 1944. godine, više puta su je fotografisali, a nekoliko puta čak bacili i po koju usamljenu bombu.
Da li je, dakle, pri pokušaju da se na Kosovu spreči "novi Aušvic", upravo osećanje krivice zbog neuspeha u sprečavanju Hitlerove politike istrebljenja igralo neku ulogu? Ili su se iza toga manifestovali prevashodno politički i ekonomski interesi, koje je trebalo zamaskirati navodno etičkim razlozima?
Naknadno redukovanje različitih motiva i interesa antihitlerovske koalicije samo na borbu protiv fašizma i genocida ostalo je i 1999. godine kao legitimna strategija NATO-a da se predstavlja kao "dobar", jer je tadašnje "loše" bilo jednostavno identifikovati.
Kosovo i nacizam
Doživljavanje građanskog rata na Kosovu kroz parametre nacističkih zločina, kao i izjednačavanje antihitlerovske koalicije sa saveznicima iz 1999. godine onemogućavalo je postavljanje kritičkih pitanja, a da se ne bude moralno diskreditovan.
Remilitarizacija nemačke diplomatije:
Pozivanje na holokaust služilo je kao pokriće za napade, kao i za prikrivanje interesa koji su ležali iza njih. Istorijski gledano je relativno lako razlikovati masakre počinjene u kriznim i ratnim oblastima sa jedne i genocida koji je počinila nacistička Nemačka, sa druge strane. Zbog čega onda protivnici NATO politike 1999. godine nisu uspeli da se probiju sa svojim argumentima?
Objašnjenje leži u tome, da su zagovornici vojne intervencije na vreme odneli važnu taktičku pobedu: Njima je, naime, uspelo da pitanje Kosova sa polja činjenica prevedu na nivo ideologije, u pravcu u kome su ih sledili gotovo svi protivnici rata, a da pritom nisu postali svesni klopke u koju su upali.