Evo zašto građevine iz doba Rimskog carstva tako dugo traju
Rimski arhitekta Marko Vitruvije Polio zapisao je 30. godine p.n.e. recept za "cement" kakav bi i današnju građevine učinio puno dugovečnijim.
Glavni sastojak bio je vulkanski pesak, koji je u kombinacijom s kamenom omogućio rimskim građevinama da prežive 2.000 godina, uprkos svim vremenskim nepogodama koje su se tokom njih dogodile.
Istraživanje koje je vodila naučnica Mari Džekson, ekspert za vulkanologiju sa Berklija, pokazuje da je mešavina koju su pri gradnji koristili Rimljani predstavljala i neuporedivo manju opasnost za čovekovu okolinu.
Istraživači su napravili građevinski materijal po uzoru na Vitruvijev. Ostavili su ga da se stvrdne 180 dana i nakon toga je pregledali rentgenom. Stručnjaci su otkrili da se stvorio tvrdi kristal minerala koji sprečava pojavu mikroskopskih pukotina, koje su glavni uzrok propadanja modernog betona izrađenog od cementa.
Rim je smešten između dva vulkanska područja - Brda Alban na jugu i Monti Sabatini na severu. Rimski građevinci su eksperimentisali s više vrsta vulkanskog pepela pre nego što su našli optimalni sastojak za svoju gradnju. Odlučili su se za kombinaciju crvenog i crnog vulkanskog peska iz pepela Pocolane Rose na Brdu Alban.
Za prvog rimskog cara Avgusta, savršeni materijal za gradnju bio je izuzetno važan. On je započeo s tradicijom gradnje spomenika i obnove građevina, od kojih su se neke održale i do današnjih dana.