Poslednja velika trka

Putanja trke se menja godišnje, jedne godine ide severno a sledeće južno. Neki mašeri provedu ceo život pripremajući se i sakupljajući novac koji je potreban da bi se stiglo do Noma. A da bi se uopšte učestvovalo u trci, potrebno je proći tri kvalifikaciona takmičenja.

Trku organizuju uglavnom dobrovoljci, stanovnici okolnih naselja. Oni avionima razvoze dobrovoljce, veterinare, hranu za pse i namirnice i podrška su takmičarima. Prva trka organizovana je pre 40 godina.

Lekovi i zlato Put Iditarod, danas poznatiji kao Put nacionalne istorije, nastao je kao poštanska i transportna veza obalskih gradova Sevard i Knik sa kopnenim rudarskim kampovima i zapadnim naseobinama kao što je Noma. Ljudi su dovozili namirnice i poštu, a odvozilo se zlato. I sve to na psećim zapregama. Najčuveniji događaj je bio spasavanje života u Nomi, kad je gradić zahvatila epidemija difterije 1925. godine. Ovaj put od Nome do Enkoridža prešli hrabri goniči sa 22 pseće zaprege i doneli serum. Iditarod je i proslava u čast ovog događaja.

Timovi sa 12 do 16 pasa prelaze ovaj put za 10 do 17 dana. Takmiče se ribari, advokati, rudari, umetnici, domoroci, Kanađani, Šveđani, Francuzi... Mnogi od njih vežbaju uz redovan posao, a osim pripremanja opreme i hrane, stotine sati i stotine kilometara treninga su obavezni za svaki ozbiljan tim. Svaki mašer, bez obzira na to da li se nalazi među prvih 10 ili je dobitnik crvenog fenjera za poslednje mesto postigao podvig koji bi malo ljudi uopšte pokušalo. Svaki je prešao put i osigurao mesto za svoj tim u analima Iditaroda.