Srbija između tri cara

Marinovićev kabinet je bio obrazovan u vreme Trojecarskog saveza koji je sastavio nemački kancelar Oto fon Bizmark.

Posle pada Pariske komune, narodne revolucije na ulicama francuske prestonice, Bizmark je nastojao da sa Austrijom i Rusijom napravi ugovor kako bi zajednički proganjali sve buduće revolucionarne pokrete. U oktobru 1873. zaključena je konvencija između Nemačke, Rusije i Austrougarske o zajedničkom nastupanju u slučaju "evropskih potresa".

Trojecarski savez je sadržao odredbu da će se suprotstaviti svakom pokušaju revolucije protiv zakonitih vlada. Tako je Bizmarku prvom pošlo za rukom da odnose između Rusije i Austrije dovede gotovo do prijateljstva. U svim pitanjima evropske politike stavovi tri carevine bili su usaglašeni. Postojale su izvesne razlike u viđenju politike prema Balkanu, ali je zahvaljujući Bizmarku i taj sporni deo utanačen.

Prema Trojecarskom savezu, nije trebalo ni po koju cenu dirati u postojeće stanje malih država. To je značilo da one zemlje koje su želele oslobađanje od Otomanske imperije nisu mogle da računaju na podršku Rusije, Austrije i Nemačke.

Da bi učvrstio novi savez, Bizmark je učinio da saveznice sastave Berlinski memorandum kojim je Turska upozorena da ne nastavlja sa prisilama prema vazalnim narodima. Savez je najviše pogodovao Nemačkoj, koja je potisnula Austriju u borbi za vođu germanskog naroda, a bio joj je potreban savez i sa Rusijom, koja je predstavljala veliku opasnost ravnoteži snaga u Evropi. I Rusiji je odgovarao savez, jer je time sprečila Britaniju da privuče Nemačku i Austrougarsku na svoju stranu, obezbedila svoje zaleđe za lakši nastavak prodora u Aziju i povećala prestiž u Evropi. Iz Petrograda i iz Beča tajnim kanalima je tada srpskom knezu Milanu poručeno da bi vlada Jovana Marinovića bila ta koja bi ispunila očekivanja velikih sila jer je on spreman na saradnju, i kao konzervativac, i kao čovek koji bi slušao Rusiju.