Nemačka crkva dobija 9 milijardi € od ateista!

Iako bi glavni zadatak trebalo da im bude briga za besmrtne duše vernika, obe velike crkve u Nemačkoj, i katolička i evangelistička su u stvari i ogromni koncerni – tačnije bi bilo reći, holdinzi. Veliki deo njihovog prihoda dolazi od crkvenog poreza koji moraju da plaćaju svi vernici, a to je oko devet milijardi evra.

Pročitajte sve što smo pisali o katoličkoj crkvi OVDE

To je nedavno otvorilo pitanje da li oni koji ne plaćaju crkveni porez mogu da prime crkvene Svete tajne (krštenje, pričešče itd.) – i tu je i svetovni nemački sud odlučio da onaj ko ne plaća, ne može ni da bude član crkvene zajednice.

Ali to nije kraj priče o prihodima crkava: one upravljaju čitavim nizom institucija, od vrtića i škola, pa do bolnica i staračkih domova. Ništa od toga nije za državu i građane besplatno: kod škola, država plaća troškove obrazovanja kao i kod svih drugih, a crkvenim bolnicama i staračkim domovima je takođe naloženo da "posluju u plusu", dakle da ubiru prihode od zdravstvenog osiguranja i od penzionera koji žive u tim domovima. Ako oni nemaju potreban novac, onda se razlika ubire od – opet državnih, socijalnih službi.

Dobročinstvo – s tuđim novcem

Biskupi primaju platu od države! Štaviše, ona podseća da se još u 19. veku planiralo da se crkve isplate konačnom svotom, a činjenicu da se i danas svake godine plaća crkvama smatra, blago rečeno, neprimerenom vremenu. S njom se slaže i politikolog Frerk koji ističe da se još u Vajmarskoj Republici tadašnjim Ustavom tražilo da se to plaćanje prekine – ali se ni jedna vlada ili političar nisu usuđivali da se „zakače” sa crkvama i, što je još važnije, vernicima-biračima. Tako ispada da država plaća čak i plate biskupima, crkvenim nameštenicima – i za održavanje i izgradnju crkava i crkvenih zdanja. Samo pokrajina Bavarska na primer, za održavanje oko 700 crkava, odvaja iz budžeta 40 miliona evra. Pokrajinska kancelarija za reviziju beleži i stavku "plata za crkveno osoblje", što iznosi dodatnih 90 miliona evra. Problem je u tome što taj novac ne odlazi svim verskim institucijama, nego samo onima koje su i priznate kao crkve – a to su u prvom redu Katolička i Evangelistička crkva.

Štaviše, čak i institucije kojima je glavni zadatak humanitarni rad, objašnjava politikolog Karsten Frerk, samo malim delom žive od novca iz crkvene blagajne: "Humanitarne organizacije 'Caritas' (Katolička crkva) i 'Diakonie' (Evangelistička crkve) crkve finansiraju sa dva odsto.

Dakle, toliko plaćaju crkve, i to znači da je priča o crkvenom dobročinstvu u stvari legenda. One to rade, ali ne plaćaju.

"Ostala potrebna sredstva dolaze od donacija – i opet, ogromnim delom iz državne kase.

Nakon skandala u Limburgu i rasipnosti tamošnjeg biskupa Tebarva-van Elsta u javnosti se postavlja pitanje i oko još jednog novčanog izvora crkvama – koji direktno plaćaju država i pokrajine. Prošle godine je to iznosilo oko 460 milina evra koje su, kroz budžet, platili baš svi građani Nemačke – i vernici i ateisti.

Ta, takozvana "dotacija" potiče zapravo iz pradavnih vremena i doba kad je Napoleon zaplenio sva crkvena dobra na područjima koja je zauzeo – pa tako i u Nemačkoj. Nakon poraza Napoleona početkom devetnaestog veka, deo te imovine vraćen je crkvama. Ali deo nije. Kao nadoknadu za to, država se obavezala da će plaćati dotacije i to je u međuvremenu potvrđeno kroz više sporazuma sa Vatikanom.

Koliko su bogate crkve? To je zaista teško proceniti jer su neke dragocenosti, baš kao i nekretnine – neprocenjive. Koliko su bogate crkve? To je zaista teško proceniti jer su neke dragocenosti, baš kao i nekretnine – neprocenjive.