18 godina od NATO-vih uranijumskih bombi
Prema pisanju medijia, na položaje Vojske Republike Srpske bačeno je ukupno 1.026 bombi od čega 708 navođenih. Povod za bombardovanje RS bio je masakr na sarajevskoj pijaci Markale 28. avgusta 1995. godine, za šta su optuženi Srbi.
U izveštaju nezavisne komisije iz tog perioda navedeno je da "ne postoje jasni dokazi da su granate došle sa srpskih položaja", što je potvrdio lično i Jasuši
Muslimani odgovorni za Markale
Mnogi su još tada tvrdili da su snage Alije Izetbegovića same izvršile napad na sopstvene civile kako bi izazvale NATO bombardovanje Republike Srpske. Moskovski istoričar Konstantin Nikiforov došao je do informacija da u avgustu 1995. godine Markale nisu gađane iz minobacača, već su, po scenariju zapadnih obaveštajnih službi, tu krvavu akciju obavili muslimani, sa jedne od susednih višespratnica. |
Akaši, tadašnji izaslanik generalnog sekretara UN za Balkan. Tadašnji komandant UNPROFOR-a general Majkl Rouz izjavio je posle incidenta da ne može da se utvrdi odakle je granata ispaljena.
Ruski pukovnik Andrej Demurenko, koji je bio komandant ruskog mirotvoračkog bataljona u Sarajevu i učestvovao u istrazi, izjavio je da su Srbi "nepravedno bili optuženi samo da bi Nato imao povod za napad". Demurenko je i u oktobru 2012. godine, kao prvi svedok odbrane na suđenju Radovanu Karadžiću u Haškom tribunalu, ponovio da minobacačka granata na sarajevskoj pijaci Markale nije mogla biti ispaljena sa položaja Vojske Republike Srpske.
"Markale nisu bile pogođene minobacačkom granatom, to je bio teroristički akt na ulicama Sarajeva", rekao je on na svedočenju.
Ali, uprkos svim dokazima i saznanjima, međunarodna zajednica je optužila Vojsku Republike Srpske i iskoristila to granatiranje kao povod za bombardovanje.
Prvog dana NATO operacije "Namerna sila" iznad Pala je protivvazdušna odbrana Vojske RS oborila francuski "miraž" čiji su se piloti spasili katapultiranjem.
Napadi su definitivno okončani 14. septembra kada je postignut dogovor da Vojska RS povuče teško naoružanje iz takozvane zone bezbednosti, što je i učinjeno do 17. septembra.
Kako piše agencija Srna, za bombardovanje Hadžića, Vogošće, Ilijaša, Jahorine, Pala i Bratunca, mesta koja su bila pod kontrolom Vojske Republike Srpske, NATO je koristio osiromašeni uranijum, a od njegovih posledica umrlo je najviše bivših stanovnika opštine Hadžići, koji su se, posle potpisivanja Dejtonskog sporazuma, preselili na područje Bratunca.
Na bratunačkom groblju, samo četiri godine nakon bombardovanja, sahranjeno je oko 400 ljudi, od kojih je većina bolovala od neke vrste karcinoma. I mnogi strani vojnici, koji su boravili na ovim područjima u toku i posle bombardovanja, danas imaju slične zdravstvene probleme.
Stručnjaci iz Vinče merili radioaktivnost, nikada nisu objavili rezultate
Novinar Nedeljko Zelenović da su odmah posle bombardovanja 1995. godine u Hadžiće stigli stručnjaci iz Vinče koji su obavili merenja, ali nikad nisu objavili podatke, jer tadašnja vlast u Srbiji to nije dozvoljavala.
"Od institucija BiH tim pitanjem se 2005. godine bavila Komisija Parlamentarne skupštine BiH za istraživanje posljedica radijacije osiromašenog uranijuma, kojom je tada predsedavala Jelina Đurković, a Komisija je utvrdila da je na BiH tokom NATO bombarodavanja palo oko 3,5 tona bombi i zrna sa osiromašenim uranijumom, ali se na tome stalo", ističe Zelenović.
On je napomenuo da je stopa smrtnosti Hadžićana bila četiri puta veća nego stopa smrtnosti kod stanovnika Bratunca, gde su izbegli ljudi iz Hadžića.
Mada je gađana srpska teritorija, uranijum je zahvatio i delove Federacije BiH.